Taka moja mała refleksja.
Sir Clifford jest wyjątkowo antypatycznym typem. Zadufanym w sobie egoistą, celebrującym swoje kalectwo. Mimo wielu kroków swojej żony odtrąca ją. Nie potrafi, a raczej nie chce, zrobić nic dla niej. Jego próby nakłonienia jej by znalazła sobie kochanka, wydają się nieszczere. Mają chyba tylko an celu wydobycie od żony kolejnych deklaracji wierności i lojalności. Sir Clifford chyba bardzo boi się zostać samemu.
Dla mnie szczególnie znamienna była scena, gdy żona przychodzi do niego nago, a on brutalnie ją odtrąca. Bo niby strasznie cierpi. A ona, niby nie? Zimny egoista. Bez wyobraźni. Los go skrzywdził, to prawda. Ale to nie uprawnia go do obciążania swoją krzywdą innych. Jego żona długo zachowywała się lojalnie, zrobiła wiele dla ułożenia życia w zaistniałej sytuacji. Dodajmy, że ułożenia sobie życia z mężem. On ją brutalnie odtrącił. Nie zrobił nic dla niej. Nawet nie próbował. W zasadzie sam sobie był winien. Poświęcenie ma swoje granice. Tym większe, im bardziej ktoś spotyka się z niewdzięcznością.