Serial zrobił na mnie na tyle duże wrażenie, że zacząłem czytać też mangę. Co do samej historii jest ona przerysowana, mocno komediowa, ze sztucznie stworzonym tłem fabularnym, specjalnej szkoły dla indywidualistów, by łatwiej było uchwyć różnorodne charaktery postaci pobocznych, ale mimo oczywistych zagrywek by nadać fabule nietuzinkowości, podoba mi się. Główne postacie czyli Shouko i Hitohito tworzą wspaniały duet. Wraz przebiegiem serialu wzajemnie rozwijają się i kształtują, coraz więcej własnych cech osobowości. Komi łatwiej jest ujawniać swoje odczucia i emocje a Tadano próbując być zwykłym licealistą mimowolnie coraz więcej ukazuje swojej nietuzinkowości i życzliwości do wszystkich. Szczególnie widać to w mandze, gdzie w dalszym toku fabuły oboje stają się podporą dla innych. Na pewno nie jest to historia pełna dynamiki, mamy powolne tempo, czasami wręcz denerwujące spowolnienia i poboczne historie. Tym jednak charakteryzuje się gatunek okruchów życia, który chyba najdokładniej opisuje to anime. Jednak autorka dzięki swoim umiejętnościom ciekawie miesza elementy komediowe i co istotne prawdziwe dramatyczne momenty. W pierwszym i drugim sezonie były może 3 sceny, gdzie dramat wybrzmiał dobitniej, jednak robiły one na mnie duże wrażenie. Do tego świetna muzyka o klasycznej tonacji. Trzeba jednak wspomnieć, że choć serial ma bardzo pozytywny wydźwięk, nie jest on o osobie doświadczającej fobii społecznej tylko pewnego rodzaju mutyzmu wybiórczego i deficytach w komunikacji, więc w roli terapeutycznej dla osób zmagających się ze stanami lękowymi, może się nie sprawdzić. Anime ma wady, szczególnie jeśli nastawimy się na więcej dramatu niż komedii. Powolne tempo nie przypadnie do gustu każdemu. Postacie poboczne mimo bycia sympatycznymi przejawiają mocno karykaturalne cechy, czasami wręcz odrzucające swoimi zachowaniami. Jednak w tej historii pełnej życzliwości, ciepła i dużej ilości komedii z nutką dramatu, osobiście odnajduje się idealnie. Na koniec, wyjątkowo dla mnie ważna postać Tadano, która w swojej terapeutycznej życzliwości i dobroci (mimo własnych lęków) nie zatrzymuje się ale prowadzi innych. Bycia „zwykłym chłopakiem” jest w tej postaci urzekającym sposobem na zamaskowanie bycia Bohaterem.