Tak! A po drugie z rodzicami nie miałaby większego problemu rozmawiać, przynajmniej wysławiać podstawowe zwroty czy potrzeby.

Też mam mieszane uczucia, ale z innych powodów. Jako osoba z lekkim aspergerem i niegdyś z problemami z komunikacją, uważam że bohaterka o bardziej standardowej aparycji niż wyidealizowana przez rówieśników Koni, pod względem edukacyjnym zrobiła by lepszą robotę.
Koni w kreskówce na razie poza urodą, dobrymi wynikami w nauce i problemem z mówieniem jest zwyczajnie nudna.

Wnerwiają mnie takie komentarze ludzi odsyłające do terapeutów, jakby to był jakiś magiczny szaman który coś zmienia. Jednocześnie te komentarze aż krzyczą takim nieakceptowaniem czyjeś odmienności. Takie "niech idzie do terapeuty" to prawie jak "denerwuje mnie, niech się usunie z mojego pola widzenia i wróci jak będzie standardową istotą ludzką zachowującą się identycznie jak wszyscy"

Jakim nie akceptowaniem? Bohaterka ma problem z podstawową komunikacją z otoczeniem. Dziwię się po prostu postawie rodziny, że nic z tym nie robi. Mogliby chociaż pokazać próbę kontaktu ze specjalistą i potencjalnym fiaskiem takiego spotkania, a nie zrzucać odpowiedzialność na rówieśników, którzy w magiczny sposób sami prowadzą terapię...

Magiczna wiara w terapeutów jest podstawą do ostracyzmu społecznego. Rówieśnicy mogą unikać kogoś, a potem zwalać winę na osobę (jak tak jej źle niech idzie do terapeuty i niech nie zawraca nam dupy!). To właśnie otoczenie jest podstawą aby ktoś mógł się otworzyć na ludzi, a nie lekarze. Jak ludzie będą kogoś traktować jak trędowatego to żadna terapia nie pomoże.

Dokładanie. Brawo za komentarz.

Rodzina nic nie zrobiła, bo była przyczyną jej problemów. Nikt się chorobliwie nieśmiały nie rodzi. Widać, że jej ojciec jest podobny. Rodzice to dla nas najważniejszy wzorzec. Nie wiadomo też, jak ją traktowali jak była mała i przedstawiała swoje potrzeby. Każde małe dziecko płacze i złości się, jak jego potrzeby są niezaspokajane - to naturalne i dobre. Potem - w niektórych rodzinach - zabrania mu się tych naturalnych reakcji i tworzą się blokady na relację najpierw z rodzicami, którzy na nie nie pozwalają(mogą karać, stosować ciszę, obrażać się, opuszczać dziecko, zawstydzać), a później to się przenosi na rówieśników.

Myślę, że terapeuta byłby dobrym pomysłem, ale w dorosłym życiu, gdyby nie znalazła przyjaciół. Tutaj mamy szczęśliwą historię, gdzie ich znalazła. Fajne w serialu jest to, że pokazuje te problemy jako coś, co można pokonać, i jak można z wrażliwością taką osobę wspierać. Bo sama Komi nie jest głupia ani zła. Ma w sobie talenty i wie, co to wzajemność. Po prostu ma blokady.