DOKŁADNIE. Sama bym lepiej tego nie ujęła. Nie rozumiem zachwytów nad tą produkcją, to jest drugie NDiNZ - oprócz bardziej odpicowanego szpitala i lepszego zaplecza technicznego niczym nie różni się od tego tasiemca. Fabuła to schemat na schemacie, mnóstwo wątków wałkowanych już milion razy w innych serialach, zachowanie lekarzy nierealne, postaci papierowe, bez ostrych rysów w charakterze, nijakie i wyidealizowane. Przypadki medyczne nudne - taki stopień napięcia i zaskoczenia osiągnęli w NDiNZ już koło 2000 roku. W każdym odcinku pełno dziur i nieścisłości, np. kto w ogłoszeniu o wynajmie mieszkania podaje adres zamiast telefonu? Facet Różczki jedzie do szpitala by pomóc w operacji matki dyrektorki, a nawet nie wie jak ta dyrektorka się nazywa? Lekarze biegają sobie beztrosko po szpitalu, nie widać po nich zmęczenia, nieważne czy 7.00 rano, czy 1.00 w nocy, zawsze tryskają energią i dobrym humorem. Wszystko kręci się wokół wątku Max-Alicja, inni bohaterowie nie istnieją, są tylko dodatkiem do dwóch głównych postaci, ich rola ogranicza się do zadawania pytań typu: i jak, umówiłaś się z nim? i co, zaprosiłeś ją na randkę?

Słowem - scenariusz jest tak naiwny i pełen uproszczeń, że można by pomyśleć, że pisał to ktoś kompletnie niedojrzały, nie dość, że nieznający realiów pracy lekarzy, to jeszcze nie mający pojęcia o życiu. Magda M. miała w sobie więcej realizmu.