Seriale tego typu cechują się zdecydowanie dominującym patosem. Wiem, że patos wybrednemu widzowi nie przypadłby do gustu. Ale mieli walczyć o oglądalność, nie o wybrednych widzów. Chirurgom idzie już dziesiąty rok. Wiem, że nie powinno się tego porównywać, bo produkcja zagraniczna, ale tu nie chodzi o to. Nie chodzi też o większy budżet i lepsze ukazanie tej strony na sali operacyjnej a pomysł. Pomysł na jakąś historię, która chwyci za serce. W "Lekarzach" pierwszy sezon to miał, potem chyba kto inny zaczął się tym zajmować i zrobiła nam się jakaś zagmatwana opera mydlana, ze szpitalem w tle. Szkoda. Dla przykładu w "Chirurgach", świetnie ukazane były wątki miłosne bohaterów, czy też pacjenci. Tam śmierć pacjenta to norma, w "Lekarzach" jakimś cudem, każdy przeżywa. A to też element, który chwytałby za serce. Dajmy na to w Chirurgach na oddział, trafiał jakiś przesympatyczny pacjent, z ciekawą historią. Operacja trwa długo, nagle migotanie komór, walczą o niego i tylko "Piiiiiii". Czas zgonu, smutna muzyka w tle. Załamka bohaterów. A w "Lekarzach" - "Operacja się udała, pacjent przeżył". Nie tego chce widz. Widz nie chce oglądać czyjegoś szczęścia, przecież to nieszczęścia i dramaty lepiej się sprzedają.

Dla mnie koniec serialu to lekki pstryczek. Obejrzałem każdy odcinek. Cieszyłem się na wieść o dołączeniu do ekipy Olgi Bołądź a nawet Szyca. Ta dwójka moim zdaniem pobudziła nieco serial a o dziwo, niektórzy źle ich odbierają.

Za dzieło sztuki tego serialu nie uważam, ale miło było przez te ponad 2 lata spędzać poniedziałkowy a ostatnio niedzielny wieczór w toruńskim Copernicusie. TVN zapowiedział dwa nowe seriale komediowo-obyczajowe na wiosnę. Ja dziękuję.