Jest między nimi jakaś sztuczność, bezosobowość. Dzieli ich przepaść pokolenia - więc ja bym oczekiwał ze strony starszego czegoś w rodzaju mądrej opieki, odpowiedzialności za młodego - a od młodego szacunki i wyrażonego podziwu dla umiejętności i zdolności starego (jak w podobnych sławnych duetach detektywistycznych).
A co mamy tu? Zero objawów jeśli nie przyjaźni to choćby zżycia się przez wspólne przygody, jakiegoś przyjaznego wzajemnego zainteresowania. W jednym z odcinków stary każe młodemu pilnować w nocy pokoju domniemanego mordercy. Rano budzi go...trącając nogą - to było żałosne. Młody z kolei w każdym odcinku jest świadkiem genialnej intuicji swojego przełożonego i jego spektakularnych rozwiązań - a nie przypominam sobie, żeby choć raz wyraził jakiś podziw czy uznanie za to, jakby to był banał. Nieautentyczne, sztuczne, nie kupuję.
Serial ratują ciekawe scenariusze, zbrodnie już nie tak infantylne jak z A.Christie, (chociaż te dwa punkty to chyba zasługa wzoru literackiego) dobra obsada + staranna gra nawet postaci drugoplanowych i klimat angielskiej prowincji.