Wiem, że duża część fanów serialu już obejrzała ostatni sezon, ale skoro nikt nic nie napisał na temat swoich wrażeń, to zacznę :-)

Minęły cztery lata - i to widać po naszych bohaterach. Są starsi, mądrzejsi, znacznie mniej (poza d'Artagnanem) skłonni do bitki. Zdaje się, że charakteryzacja dołożyła im zmarszczek - i kilogramów (mięśni!).

A tymczasem źle się dzieje w państwie Ludwika. O ile Richelieu z pierwszej serii był co prawda wrogiem muszkieterów, ale też dobrym gospodarzem, o tyle po jego śmierci kolejni złole jedynie rozdrapują między siebie królewskie/państwowe dobra. Atmosfera jest gęsta i niemal czarna, królewscy faworyci bezczelni i w większości przypadków bezkarni. Wojna, uchodźcy, głód - a król tymczasem zabawia się w niańkę małego Słoneczka, przy całkowitej bierności królowej...

Fajne motywy z pierwszego odcinka: ucieczka dzieci i mnichów (dzieciaki w ogóle przesłodkie, a pomysł na okapturzenie popiersi - świetny), zemsta na czerwonej gwardii, a przede wszystkim muszkieterowie jako bohaterowie opowieści krążących po świecie.
Fajne motywy z drugiego odcinka: relacja d'Artagnana z żoną (to zawsze problem, jak pokazać bohaterów po ślubie, a tu - miziania mało co, za to wspólna akcja) i ważone pocałunki Sylwii.

Rupert Everet jako królewski brat dość monotonny w swoich skrzywionych minach, w dodatku serce mnie boli, kiedy pomyślę sobie, jaki to był przystojny facet :-) Podoba mi się natomiast drugi zły - bezwzględny dzieciak z nizin, który zawsze walczył o przetrwanie. Mam nadzieję na dobrą historię z jego udziałem.

Jak na razie - bardzo przygnębiająca ta opowieść. Paryż coraz bardziej zaczyna przypominać Hell's Kitchen z "Daredevila". Brakuje mi tej lekkości Dumasowskiego oryginału. Ale takie mamy czasy...