Ep. II - This'll kill ya
Bohaterem noweli jest arogancki naukowiec, pracujący nad rewolucyjnym lekiem. Pewnego dnia, w wyniku nieszczęśliwego wypadku, sam zostaje wystawiony na jego działanie. A skutki uboczne zdecydowanie trudno zaliczyć do przyjemnych...
Ni ziębi, ni grzeje. Finał łatwy do przewidzenia, napięcia niewiele, krwawych efektów również. Pewną pociechą może być obsada: Dylan McDermott, Sonia Braga + Cleavon Little.

Ep. III - On a deadman's chest
Dwójka muzyków z popularnej rockowej kapeli zostaje poróżniona przez decyzję jednego z nich o zmianie stanu cywilnego. Obruszony tym postępkiem, pozostający w słodkim kawalerstwie wokalista zaczyna knuć intrygę, której celem jest pozbycie się niszczącego zgraną do tej pory grupę "dodatku"...
Bez rewelacji, co dziwi o tyle, że osoba Williama Friedkina zwiastowała rzecz na wysokim poziomie. Odcinek jest całkiem krwawy, nie zabraknie także seksu, ale jako całość ta opowiastka o przywodzącej na myśl losy czwórki z Liverpoolu destrukcyjnej mieszance zawiści i ambicji, nie wychodzi poza "temperaturę pokojową".

Ep. IV - Seance
Para oszustów zastawia swe sidła na pewnego mężczyznę. Zwyczajowy szantaż na tle erotycznym jednak zawodzi, a zamiast spodziewanego łatwego zysku pojawia się trup...
Duuży plus za wierne odtworzenie atmosfery właściwej klasycznym czarnym kryminałom - bez tego ta nowelka była by zapewne kolejną średnio ciekawą opowiastką z dreszczykiem. Ale klimat - palce lizać! No i Cathy Moriarty, jakże ona przywodzi na myśl Faye Dunaway...

Ep. V - Beauty rest
Zazdrosna o powodzenie swej koleżanki po fachu, początkująca aktorka, postanawia pozbyć się rywalki, by wreszcie móc zacząć wygrywać castingi...
Zacznijmy od tego, że fabuła tego odcinka to dokładne powtórzenie historii z "Top billing", z tą różnicą, że tutaj mamy płeć żeńską na pierwszym planie. Nie wiem na co komu w zasadzie taki odgrzewany kotlet: ani to zaskakujące (zwłaszcza), ani komiczne, ani nawet makabryczne w jakiejś specjalnej mierze.

Ep. VI - What's cookin'
Podupadająca knajpka zostaje uratowana przez sprzątającego w niej chłopaka, kiedy ten wprowadza do menu swój własny przepis na barbecue...
Co jest prawdziwą przyczyną nagłego "ruchu w interesie" akurat łatwo odgadnąć, tym bardziej, że twórcy nie traktują tego jako żadnej tajemnicy. Jednak, mimo że niespecjalnie oryginalne, to "wielkie żarcie" ogląda się naprawdę bardzo dobrze. Głównie za sprawą obsady zresztą: w roli właściciela restauracji mamy Christophera Reeve'a, epizodyczna rólka przypadła także w udziale Meat Loafowi. Gdyby nie moje nawyki żywieniowe, rzekłbym: smacznego.

Ep. VII - The New Arrival
Prowadzący cykliczną audycję w jednej z rozgłośni radiowych dziennikarz decyduje się na "wizytę domową" u wiernej słuchaczki, licząc, że tego typu posunięcie podniesie nieco jego pozycję w rankingach popularności...
"Creepy one" spod ręki Petera Medaka: napięcie niezgorsze, fabuła może taka sobie, ale "wygrana" zręcznie. Dodatkowo do ekranu przyciągają gościnne występy w wydaniu Twiggy i Roberta Patricka.

Ep. VIII - Showdown
Ścigany przez wymiar sprawiedliwości rewolwerowiec będzie musiał stawić czoła nie tylko stróżom prawa, ale i własnym demonom...
Zapowiada się wybornie: reżyseruje Richard Donner, a za scenariusz odpowiada Frank Darabont. Niestety, po intrygującym wstępie robi się już nieco mniej ciekawie i fabuła grzęźnie w schematach. "Showdown" może budzić zresztą pewną konsternację u widza, bo podobnie jak wcześniejszy "Yellow", planowany był pierwotnie jako odcinek zupełnie innego serialu. I to czuć.

Ep. IX - King of the Road
Małomiasteczkowy szeryf będzie musiał jeszcze raz skonfrontować się ze swoją niechlubną przeszłością, gdy do jego drzwi zapuka nieobliczalny młodzieniec biorący udział w nielegalnych wyścigach samochodowych...
I to lubię! Krótko i zwięźle, rock'n'roll, szybkie auta i psychopaci. Historyjka znana do bólu, ale ogląda się wyśmienicie, tym bardziej, że w głównej roli młody Brad Pitt, równie zepsuty i prowokujący jak przy "Kalifornii". Więcej niż udany odcinek spod ręki Toma Hollanda.

Ep. X - Maniac at large
Pracownica biblioteki zostaje w pracy na nadgodziny. Seria drobnych wypadków sprawia, iż kobieta nabiera przekonania, że krążący po mieście psychopata obrał sobie za kolejną ofiarę właśnie ją...
Dreszczowiec "z klasą", co zbytnio nie dziwi, gdy wziąć pod uwagę, że za kamerą stanął John Frankenheimer. Duża dawka suspensu i zręczna gra z oczekiwaniami widza czynią z "Maniaca" zdecydowanie udany odcinek.

Ep. XI - Split personality
Drobny oszust trafia pewnego dnia do posiadłości zamieszkiwanej przez dwie bliźniaczki. Zaczyna romansować z obiema, nie biorąc pod uwagę niezwykle istotnego czynnika, jakim jest niechęć do dzielenia się...
Joe Pesci, i wszystko jasne. Odcinek z udziałem tego pana nie mógłby być zły. I nie jest. Wielkich niespodzianek nie uświadczymy, ale i tak zasiadającemu na stołku reżyserskim Joelowi Silverowi bez trudu udaje się przykuć naszą uwagę na blisko pół godziny. Choćby po to, aby poznać radosny finał...

Ep. XII - Strung Along
Cieszący się niegdyś dużą popularnością lalkarz, który na stare lata zaszył się w czterech ścianach, zaczyna podejrzewać swoją ponętną żonę o niewierność...
Schemat aż nadto znajomy, ale podany w sposób całkiem świeży. Dodatkiem dla standardowego motywu zdrady i połączonych z nią knowań są upiorne kukiełki, które - jakżeby inaczej - odegrają więcej niż znaczącą rolę w makabrycznej historii.

Ep. XIII - Werewolf concerto
Goście przytulnego hoteliku pośrodku lasu nękani są przez krwiożerczą bestię, prawdopodobnie wilkołaka. Tak się jednak szczęśliwie składa, że pośród rezydentów znajduje się wytrawny łowca tychże kreatur. Tylko kto jest kim?
Z pastiszowym zacięciem i w znajomych dekoracjach. Umowność wielu elementów fabuły sprawiała mi pewną trudność przy odbiorze, przyznać jednak muszę, że obsada i efekty są palce lizać. Dalton, Farina, D'Angelo plus stara dobra szkoła charakteryzacji.

Ep. XIV - Curiosity killed
Dwie pary na wycieczce w dzicz i powracający motyw eliksiru młodości.
Zacznijmy od tego, że pary są w podstarzałym wieku, co w praktyce oznacza w mniejszym (Kevin McCarthy, który imponuje i tak, jako osiemdziesięciolatek) lub w większym (wystraszona, acz chytra babinka Margot Kidder) stopniu ucharakteryzowanych wykwalifikowanych aktorów. No i zachowany klimat tradycyjnej historyjki z dreszczykiem, tyle, że w duchu lat 80-ych, cóż - tym lepiej! Jak dla mnie "klawe" zakończenie w miarę udanej serii.