Rodzina Połanieckich to książka na miarę Lalki Prusa. Swego czasu święciła triumfy za granicą (wygrywała plebiscyty na najlepszą książkę dekady w Niemczech, zachwyciła Lwa Tołstoja itd.). Dziś niestety jest to pozycja zapomniana. Być może przyczynił się do tego przeciętny serial. Ludzie z czasem utożsamiają książki z ich filmowymi ekranizacjami. Z serialu można by wywnioskować, iż książka jest nudna. Ot taka słabsza pozycja w dorobku pisarza. Nic bardziej mylnego. Rodzina Połanieckich to niezwykła kawalkada barwnych postaci, na czele z doskonale skonstruowanym głównym bohaterem. Książka iskrzy emocjami i humorem. Napisana jest doskonałym właściwym Sienkiewiczowi stylem. Natomiast serial niestety daje jedynie pojęcie o książce. Trwający ponad 9 h od czasu do czasu wieje nudą. Co ciekawe twórcy poskracali niektóre wątki w zamian serwując widzom niestrawne dłużyzny. W 9 godzin (a nawet w 7, czy 6) z pewnością można by historię opowiedzieć, jednak trzeba by mieć dobry scenariusz. Reżyseria jest pozbawiona emocji, co sprawia, iż filmowe wydarzenia sprawiają wrażenie ospałych. Andrzej May jest kolejnym problemem. Aktor może i niezły, ale tu zagrał bardzo przeciętnie. Fantastycznie napisaną postać sprowadził do kilku sztucznych gestów i jednej pozy.