Co prawda pierwszy sezon miał w sobie coś magnetycznego - w końcu przemieliłam go w jeden wolniejszy weekend, ale miałam co do niego mieszane uczucia. Pięknie zrobiony, dobrze zagrany, pomysł, aby opowiadać tę samą historię z dwóch perspektyw jak najbardziej genialny i wspaniale zrealizowany... ale jednak co to za serial, gdzie nikomu nie da się kibicować? No chyba, że ze względów estetycznych (czyt. Joshua Jackson z brodą). Każda postać jest utkana ze swoich słabości, grzechów i wad. Rozumiem tę ideę, ale w praktyce - ciężko wytrwać przy takiej historii. Drugi sezon pod tym względem znacznie się poprawił - poszerzono opowieść o narrację Helen i Cole'a przez co historia staje się o wiele bardziej fascynująca. No i znacznie ciekawiej ogląda się opowieść o tym, co się stało już po happy endzie. No i dzięki rozbiciu narracji na więcej osób, nie w każdym odcinku jest perspektywa Noah, przez którego punkt widzenia od początku serialu najtrudniej było mi przebrnąć. Choć oczywiście brawa dla Dominica Westa, bo niewątpliwie wywiązał się z roli śpiewająco, grając powierzchownie dobrego partnera i ojca, ale w głębi duszy będąc zakompleksionym, egoistycznym dupkiem.