Ten serial uczy na pewno jednego - warto zawsze mieć w pamięci, że w związkach perspektywy na różne sytuacje zawsze są dwie i nic nie jest czarno-białe. Rachel też była nie do zniesienia... Aż do momentu, kiedy poznaliśmy jej spojrzenie na te same sytuacje i to Toby zaczął wyglądać jak palant. Nie wiemy tego, czy nie próbował jej wspierać, pomóc, nie zaproponował terapii itd. w sytuacjach które nie zostały pokazane.

Myśle za zapomniałaś o zdaniu samej Libby ze nie ma w życiu postaci czarno-białych . Podejrzewam też że jeszcze przed Tobą doświadczenie małżeństwa i rodzicielstwa , tak nawiasem to kazdy bohater tego serialu przechodził kryzys tożsamości…

Ja Tedowi wybaczam.

Adam wspierał Libby gdy stwierdziła, że odchodzi z pracy, żeby pisać książkę, mało tego wspierał by ją i w jej kryzysie, tylko nie dopuściła go do siebie, nie powiedziała mu co ją martwi. Zamiast tego odcięła się od swojego życia i od swojej rodziny, przestała całkowicie uczestniczyć w życiu dzieci, a męża traktowała jak zło konieczne. Z mojej perspektywy to wyglądało trochę tak, że Libby była nieszczęśliwa, bo miała za dużo czasu na wymyślanie sobie problemów, analizowanie co by było gdyby, a do tego miała mentalność osoby, której nigdy nie da się zadowolić. Dopiero zderzenie się z rzeczywistością Rachel trochę ją otrzeźwiło i wreszcie przestała uważać, że trawa jest zawsze bardziej zielona po drugiej stronie płotu.