Oglądając odcinek za odcinkiem poznajemy go coraz bardziej, tak jakby poznawać "chłopaka córki". Na początku świetne wrażenie, kultura itd ale w miarę upływu czasu, podczas róznych sytuacji widzimy poniekąd jego wnętrze. Tylko poniekąd, bo jak mówi bohater-nigdy nie wiemy, z kim żyjemy. Powoli oswajamy się z nim, zaczynamy odczytywać znaki, które na początku znajomości były nieczytelne. Wiemy, co oznacza, ruch ciałem, grymas ust, wzrok...niesamowita umiejętność budowania tego poznania dla widza jest fundamentem genialności narracji...Budowanie odczuć widza na podstawie stopniowego poznawania bohatera-tego tu doświadczamy. On nie zachowuje się inaczej na początku-to my nie znamy go na tyle, żeby to zachowanie odpowiednio odczytać. Potem dochodzi do tego wiedza o dzieciach-o każdym z osobna. To nam tez dużo mówi o ich ojcu-ale dzieje się to niejako przez przypadek-przychodzimy do rodziny "chłopaka córki" na pierwszy obiad, obserwujemy rodzinę przy stole, wszystko super, ale po paru godzinach coś sie zmienia, zaczynamy inaczej odczytywać sygnały poszczególnych osób. Taki jest cały ten film.
A na koniec łyżka dziegciu-kogo grała Binoche? Czy ta kobieta naprawdę istnieje???? Czy naprawdę u dojrzałej osoby może nastąpić tak totalne odmóżdżenie??? Jeśli ta postać naprawdę miała taki charakter to nic nie napiszę....jeśli nie, to nie wiem, kto wpadł na pomysł, zeby w tę misternie utkaną sieć rzucić ją...rozumiem po co, ale aż odstaje od reszty. Ogólnie polecam w 100 procentach. Dawno nie widziałam tak dobrego serialu.