Coś czuję, że już nie zdołam znaleźć serii z podobną ilością odcinków, która podbije moje serce. Stalowy Alchemik dokonał czegoś, w co naprawdę mi aż trudno uwierzyć.
Kiedy oglądałam co tydzień jak wychodziło, nie przypuszczałam, że aż tak mi tego będzie brakować. Jak bardzo zżyłam się z Edem i ekipą zrozumiałam dopiero pod koniec. Kiedy zostały już tylko 2 odcinki do emisji wręcz się trzęsłam.. Po ostatnim odcinku dochodziłam do siebie kilka miesięcy. Nie, nie przesadzam. Strasznie mi brakuje tych niedzielnych wieczorów..
FMA dokonało cudu - wygrało nawet z anime z tzw. "sentymentu" - pokonało Dragon Ball, pokonało Naruto, a to o czymś świadczy.
Kiedy oglądałam pierwszą serię z wersji z lektorem, nie patrząc na obraz, wiele rzeczy mi umknęło, więc drugą serię FMA przeżywałam podwójnie. Oglądając ponownie pierwszą serię nadal uważam, że ma swój czas, choć fabularnie Brotherhood ją wgniata w ziemie.
Pokochałam także mangę, która mimo wszystko przewyższa obie ekranizacje :)
W stalowym Alchemiku znajdziemy wszystko: humor, smutek, mądrość życiową, podane w taki sposób, że może przemówić do każdego, a fabuła jest głębsza niż się wydaje..
Gratuluję autorce pomysłu na fabułę.
Mam nadzieję, że seria druga zdoła przegonić pierwszą serię popularnością.