Kobieta w cekinowej sukience z trudem wydostaje się na powierzchnię pośrodku niczego i pokazuje środkowy palec w kierunku nowoczesnego budynku. Pewnie tak mógłby brzmieć najbardziej bezspoilerowy opis tego serialu, bo właśnie pierwsza sekwencja scen, totalnie absurdalna, nadaje ton całej produkcji.

Nieidealnej – mamy tu trochę dłużyzn, przeciągniętych tematów, ale po ostatnim odcinku spojrzałam na nie nieco inaczej niż „w toku akcji”. Zresztą nawet wtedy nie były aż tak dotkliwe dzięki świetnemu duetowi Milioti-Magnussen. Ona z wielkimi oczami, które są jeszcze bardziej podkreślone pracą kamery, on z wręcz robotycznym uśmiechem. Niby są zbudowani na zasadzie kontrastu (tak jak sceneria w hubie i poza nim), ale im bardziej się ich poznaje, tym mocniej wychodzi na jaw, że coś jednak mają wspólnego (coś musieli!). A żeby tego było mało, to można zarysować odniesienia między głównymi bohaterami, a postaciami drugoplanowymi, tj. ojcem Hazel i jego syntetyczną partnerką. Tylko że w przeciwieństwie do ojca Hazel, Byron Gogol (czy może jednak Google?) traktuje swoją żonę znacznie gorzej.

I właśnie pod fasadą tej slapstickowej komedii (jest pastisz na slashery, absurd goni absurd w takich scenach, jak np. gdy Hazel zakłada na głowę torbę po fast foodzie) kryje się przesłanie w ogóle niedystopijne, a aktualne. Twórcy bardzo zgrabnie przemycają tutaj komentarz do przemocowych, toksycznych relacji, a bohaterowie są bardzo niejednoznaczni. Nie bez przyczyny Hazel w pewnym momencie zaczyna się zastanawiać, czy ten chip w ogóle jest przekleństwem – i bynajmniej nie chodzi jej o pieniądze czy miłość. Zresztą trudno o niej w ogóle mówić, bo Byron postrzega ją w pokrętny sposób (a Magnussen przyjmuje psychopatyczny uśmiech, który dopełnia ten obraz).

Bo chociaż „Stworzona do miłości” to z pewnością nie jest idealny serial, to pod wieloma względami bardzo dobry. Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/4fOSMStxPSI