Obejrzałam pierwsze trzy odcinki. Ciekawa byłam jak scenarzyści poprowadzą fabułę, żeby zawrzeć wszystkie istotne dla bohaterów wydarzenia, które miały miejsce w ciągu roku. Postawili na liczne retrospekcje w wersji przeplatanej. Jak dla mnie na plus, dzięki temu łatwiej zrozumieć obecne relacje bohaterów.
Zmienił się też klimat, o ile sezon 1 był raczej w znacznie lżejszym tonie (w dalszych odcinkach dowiadujemy się o chorobie Susannah, widzimy zmagania Conrada i jego ataki paniki, ale większość odcinków koncentruje się na znajomościach, imprezach, przygotowaniach do balu, relacji między trójką głównych bohaterów), o tyle 2 sezon niesie dużo większą dawkę emocjonalną, mroczniejszy, poważniejszy, na co wpływ ma oczywiście śmierć S.
Niektóre rozmowy i sytuacje niestety są cringowe, ale na plus postać Stevena i Jeremiaha.
Co do samych bohaterów:
Belly - niestety, ale widać jej egoizm, zdradziła J, w jednej chwili, przed balem, są razem, a w następnej całuje się z C bez wyjaśnienia wszystkiego. Powiedziała Conradowi o relacji z Jeremiaha dopiero po wszystkim. Związała się z Conradem i mimo że kochała Susannah, czasem wydaje się jakby nie rozumiała jakie emocje targają Conradem, nie walczyła o relację z Jeremiaha, po śmierci Susannah zamknęła się w sobie, ale przede wszystkim myślała o tym, jak ona się czuje ze stratą, w tym stratą chłopaków, oni jednak stracili matkę. Czasem bohaterka irytuje, zachowując się infantylnie.
Jeremiaha - jest z całą pewnością dojrzalszy, dba o brata i jego naukę, chce mu pomóc i uczestniczyć w podejmowaniu ważnych dla NICH decyzji, pokazuje Conradowi, że nie jest sam, a on nie jest już tylko młodszym braciszkiem, mimo zdrady Belli i tego, że zostawiła go w najgorszym momencie, potrafi przełknąć gorycz i dać jej szansę,
Steven - traci trochę na pewnosci siebie, jest zagubiony, udaje i robi dobrą minę do złej gry, ale widać, że zależy mu na Belli, chłopakach i ..... Taylor,
Conrad - z jednej strony postępuje samolubnie, ale ma do tego prawo, umiera mu matka i zmaga się z własnymi demonami, dbając o Belli i to bojąc się tego co z nim się dzieje zostawia ją, na pogrzebie mówi jej przykre rzeczy, żeby odeszła, zapomniała, ale cierpi, potwierdzają to jego współlokatorzy, wisiorek pozostawiony w kalendarzu, może gdyby Belli dała mu przestrzeń, mógłby odnaleźć się w ich relacji, zwłaszcza tej przyjacielskiej, bo takiej potrzebował. Obecnie mimo że stara się pokazać wszystkim, że jest twardy i ze wszystkim sobie radzi, wewnętrznie jest w rozsypce.
Ciekawa jestem kolejnych odcinków.