Bardzo mnie irytowało to, jak rezydentka i przełożona stosowały presje, aby wybaczyła ona ojcu. Takie stwierdzenia jak "to twój ojciec", czy "wybaczenie jest dla wybaczającego" to steki bzdur. Człowiek, który ją porzucił zrzekł się swoich obowiązków, a tym samym prawa do nazywania się ojcem. Stał się kimś obcym. Wybaczenie w tym wypadku to jedynie okazanie współczucia komuś, kogo się tak naprawdę nie szanuje i nie lubi, albo udawanie jakichś uczuć, których nie ma, bo przez jego zachowanie one po prostu jak powiedziała Brown przeszły. Dziecko, które jest opuszczone i zawiedzione w ten sposób doznaje urazu i wyzbywa się naturalnej części siebie, która potrzebuje rodzica. To okropny czyn popełniony przez dorosłego. Serial nie powinien wspierać kulturowej presji, aby wybaczać takie krzywdy i zbrodnie na dzieciach, bo nikomu to nie pomoże w dłuższej perspektywie. Rodzice będą krzywdzić, a dzieci będą cierpieć. Taki ojciec nie zasługuje na nic od dorosłej kobiety, którą jako dziecko porzucił.

Szanowałem Dr Brown w tym serialu za walkę o siebie i stawianie granic. Niestety serial powiela to, z czym tacy ludzie po urazach muszą się mierzyć w społeczeństwie. Brakiem zrozumienia i współczuciem zamiast dla nich to dla rodziców. Melendez reprezentował zdrowsze podejście, które jasno nazywało sprawy - mówił jej o traumie dziecięcej, której doświadczyła.