Musze przyznać, że opis jednocześnie zachęciłi i zniechęcił mnei do siebie. Nie byłam pewna, co myśleć o serialu, ale postanowiłam dać mus szansę. Oto moje obserwację.
Zacznę może od wad:
Nie pododbało mi się to, ze nei było jakiegoś pożądnego wprowadzenia w akcję, czegoś, co od początku pozwoliłobywszytsko sobie poukładać. Wszytsko mieszało mi isę z opisem i zastanawiałam się, co już było, co będzie i co się wydarzyło.
Każdy, kto czyta książki młodzieżowe zna, ten motyw- dziewczyna poznaje chłopaka i nagle w jej życiu dziejesięjedna, niewytłumaczalna rzecz,aona, zamiast poszukać racjonalnego wytłumaczenia czyzapomnieć, dochodzi do wniosku, że chłopak jest istotą nadprzyrodzoną.Sztuczne, prawda? Tutaj mamy cośpodobnego, choćna szczęście w mneijszym stopniu. Od początku nie podobało mi się to, że tamten chłopak (brunet) tak szybko upewnił się w tym, że Emma to nie Sutton. Ale nie było to az tak rażące, jak mogłoby być.
Drażniły mnie też czasem miny głównej bohaterki, szczególnie zdziwione lub zdezorientowane (choć scena przed lustrem była dobrze zagrana).
No i zostają piosenki- za dużo ich było. Większość ładnie zgrywała się z akcją, innebylywstawione nieco na siłę (w moim odczuciu).

U mnie z serialami różnie bywa. Czasem nie mam jakiemuś niczego do zarzucenia, a mimo to nie potrafię się za niego zabrać. Innym razem dostrzegam jakieś minusy, ale produkcja ma "to coś"co nie pozwala nawet zwracać na nie uwagi. "The lying game" jesttym drugim typem seriali (choć wady tak czy siak są niemal nieznaczne). Mamy ładny kontrast pomiędzy Emmą a Sutton, poznajemy świat bogatych od kolebki, oczami kogoś, kto jestgo ciekawytak jak my. Serial obiecuje wiele wątków,zrównoważonych i podanych w odpowiednich proporcjach. Serial przypomina mi nieco Pretty Little Liars, serial nakręcony na podstawie książki tej samej autorki, jest intrygujący, tajemniczy i ciekawy.

Podsumowując- pilot odieram ardzo pozytywnie i z całą pewnością zabiorę się za drugi odcinek.