Dokładnie takie samo mam odczucie. Serial nierówny. Po totalnie odjechanym i bzdurnym początku, mniej więcej pod koniec pierwszego sezonu coś tam się zaczęło ciekawie dziać. Drugi sezon, choć również obfitował w bzdury, to jednak zaczynał być bardziej spójny i były momenty, że się oglądało z przyjemnością. W trzecim sezonie bzdura pogania bzdurę. Totalnie się wszystko posypało. Wątki, zachowanie głównych bohaterów, dziury w fabule i brak logiki. Obejrzałam do końca, bo byłam ciekawa kto wygra i jak ten Rasmus ma ocalić świat. Ja rozumiem, że zakończenia różnych seriali jednym się podobają, innym nie, nie da się wszystkich zadowolić. Ale finał tego serialu był tak nielogiczny i odklejony od tego, do czego to wszystko dążyło, że nie da się powiedzieć, że miał sens. Rasmus w jednej chwili jest demonem i niszczycielem, w kolejnej małym braciszkiem. A w następnej go nie ma. Simone zachowuje się jak piętnastolatka, choć w sumie to chyba najbardziej spójna postać serialu - infantylna i naiwna, ale taka chyba miała być. Pozostali bohaterowie gdzieś biegają, coś mówią, mają jakieś wspomnienia, ale mam wrażenie, że to jakieś przypadkowe zlepki słów, obrazów, nie ma żadnej konsekwencji ani ciągów przyczynowo-skutkowych. Postacie są nielogiczne, niespójne i z ich zachowania nic nie wynika. W sumie to nie wiem po co to obejrzałam do końca. Może przez ten klimat postapo i w sumie ładne plenery. Lubię takie tematy, lubię tego typu leśne kadry i ten mroczny klimat. To się udało zachować do końca. Ale nic poza tym.