Cóż mogę powiedzieć, jeśli nie zgodzić się z przedmówcą. Serial który fajnie się ogląda, chociaż kupy się nie trzyma. Postacie potrafią być niezwykle irytujące i strasznie niekonsekwentne. A jednak coś w sobie ma, bo mimo wszystko udało się przebrnąć przez całość, co po obejrzeniu pierwszych odcinków, nie było takie pewne. Jednak jeśli szuka się czegoś z dobrym scenariuszem, to nie jest to serial godny polecenia. Jeśli zaś szuka się czegoś lekkiego, gdzie będzie się na wszystko patrzyło z przymrużonym okiem, to śmiało można zabrać się za Weeds.

Różnię się w ocenie serialu, pomimo analogicznych obserwacji moje wnioski są odmienne.
1.Chaos w serialu i życiu Nancy
Życie to chaos, o naszych losach wielokrotnie decyduje przypadek. Ułamek sekundy może oznaczać śmierć lub uniknięcie jej w wydarzeniu, na które nie mamy wpływu. Nie dopatrujmy się więc logiki w życiu Nancy, gdy skutkiem popadnięcia w kłopoty są ucieczki i nagłe decyzje, z reguły dalekie od racjonalnych. A to, że jej się narkotykowy biznes nie udaje wynika również z założeń serialu, który nie miał gloryfikować przestępczości. Gdyby swoje talenty wykorzystała w legalnej pracy, może osiągnęła by więcej..
2.Instynkt rodzicielski
Przynajmniej w dwóch przypadkach zachowanie Nancy jest heroiczne. Dlaczego jedzie do Tijuany na spotkanie z Estebanem po zdemaskowaniu jej jako informatora policji, zamiast udać się do kpt. Till'a i skorzystać z programu ochrony świadków? Bo tylko grając va banque sądzi, że zapewni swoim bliskim bezpieczne życie. Gdy okaże się, że to za mało, weźmie na siebie odpowiedzialność za śmierć Pilar Suazo i odda się w ręce FBI by chronić zarówno Shane'a, jak i Stevie'go.
3.Zakończenie
Trudno oprzeć się wrażeniu, że celowo zamknięto możliwość wpływania widzów na decyzję o kontynuacji serialu. Być może jest to zresztą efekt wygaśnięcia umów z aktorami. Trochę przypomina finał "Sześciu stóp pod ziemią", gdzie uśmiercono po kolei wszystkich bohaterów i rozwiązano wszystkie wątki. A w "Trawce" przeskok pokazuje, że Nancy życie przegrała. Pozostała jej tylko forsa i lęk o kulę w głowie, przez którą może się już jutro nie obudzić. Silas i Stevie chcą swojego życia, tak naprawdę bez niej. Zaś Shane jest rozbitkiem życiowym, a dla matki każde spotkanie z synem zaniedbywanym, gdy najbardziej jej potrzebował, będzie nieustannym wyrzutem sumienia. Natomiast Doug, który (z przeproszeniem) był jak gówno niesione przez wodę, wylądował najlepiej. Bo życie to ironia.