Serial jest na naprawdę wysokim poziomie. Pomimo że większość aktorów jest młodego pokolenia, idealnie wcielili się w powierzone im role i zagrali bardzo autentycznie. Serial mną wstrząsnął, gdyż ukazał bardzo realne problemy licealistów. Hannah jest ofiarą, ma swoich prześladowców, osoby, które doprowadziły ją do samobójstwa. Ale ci prześladowcy też są przecież ofiarami. Jessica została zgwałcona, podobnie jak Hannah. Tyler jest ciągle wyśmiewany i poniżany, nikt nie chce nawet rozmawiać z nim na temat taśm. Justin ma skomplikowaną sytuację rodzinną, matka woli swojego faceta niż własnego syna. Jest jeszcze Clay. Osoba, która najbardziej przeżywa samobójstwo Hannah... Kochał ją, ale bał się tego uczucia i nigdy nie odważył się jej tego wyznać.
Oglądając ten serial można określić chyba portrety psychologiczne każdej z postaci.
Wiele można powiedzieć o postaci Hannah. Ale prawda jest taka, że każdy miał ją gdzieś. Niby miała przyjaciół, ale tylko chwilowych. Po pewnym czasie się ulatniali, znaleźli sobie nowe towarzystwo, bardziej popularne. Tylko Clay przy niej trwał, ale nie potrafił pokazać, że zależy jej na niej. Po jej samobójstwie każdy skupił się na tym, by tylko taśmy nie wyciekły. By nikt z dorosłych się o nich nie dowiedział. Clay chciał inaczej. Można było zauważyć w zachowaniu Alexa, że żałował swojego późniejszego postępowania wobec przyjaciółki. Chciał się przyznać, nie miał tylko poparcia innych. I również w zachowaniu Zacha można było czasem dostrzec coś pozytywnego, np: że zachował list Hannah, nie wyrzucił go i szczerze żałować, że nie zrobił czegoś więcej.
Serial należy również pochwalić za świetny montaż. Genialnie przeplatały się sceny ze współczesności z retrospekcjami, w których mogliśmy zobaczyć Hannah żywą. Idealnie również komponował się jej monolog nagrany na taśmach, odtwarzany przez Claya. Na plus jest również genialny soundtrack. Dzięki temu serialowi poznałam wiele świetnych kawałków. Nie pozostaje mi nic innego, jak ocenić ten serial na 10 i dodać do ulubionych.