W stanie w jakim była Hannah nie ma już wyzwalania emocji, żeby płakać itd. Robi się wszystko na zimno, bo się nie odczuwa jak zdrowy człowiek(to nie są jakieś imaginacje, tylko sucha neurobiologia). Tutaj pewna uwaga - mimo rodzącego się przełamania w rozmowie z pedagogiem, nie poszło to dalej, a nawet się pogorszyło, bo Hannah poczuła się zupełnie nic nie warta, kiedy pedagog zignorował ją - oczywiście że nie dała w pełni mu poznać o co jej chodzi i wyobrażała sobie niemożliwe, mimo to można oczekiwać od pedagoga bardziej wrażliwej postawy.
Wiedziała czy nie wiedziała ile kaset i ile jej to zajmie - czy to ważne? Określiła ile osób będzie, kasety miała ze sklepu rodziców, generalnie nie ma co tu tłumaczyć - to jest kwestia narracyjna, licentia poetica, taka konstrukcja fabularna oparta na trzynastu dotykających ją historiach.

Jest to smutne, ale osoby, który chcą popełnić samobójstwo potrafią dążyć do tego nawet będąc po nieudanych próbach już na wózku. Nie ma nic dziwnego w przygotowaniu na zimno swojej śmierci, z listami, testamentem i wszystkim innym. W serialu rzeczywiście dzieje się to dość szybko, jednak dziewczyna była już w kiepskim stanie, a po akcie przemocy wpadła w traumę i wypranie z emocji, więc nie ma, co tu drwić z takiego wymyślenia zdarzeń przez twórców.

Grupa nastolatków-bohaterów w serialu rzeczywiście jest inteligentna i pewna siebie, jest to szkolna elita, grająca już dorosłych, ale zupełnie się nie zgodzę, że opanowana i samoświadoma emocji. Ta ostatnia cecha to raczej skupienie na sobie, egotyzm, zupełnie naturalne dla takich zapewnie chwalonych prymusów w przedzień rozpoczęcia kariery w college'u. A opanowani to oni zupelnie nie są, poświęcone im taśmy to pokazują.

Co do reszty to są tu słabe punkty(szczególnie te długie słuchanie kaset jest słabe i zupełnie nie tak jak w książce), ale bez przesady, w końcu to serial w konwencji young adult, młodzi mają tu głos i są w centrum uwagi, a dorośli swoje dorosłe sprawy i są poza światem nastoletnio-szkolnych burz i dramatów, takie to już jest i na swój sposób jest fajne, tylko że tu rzecz jest o samobójstwie, robi się poważniej i nagle rodzi się dysosans, bo robienie z pożegnalnych taśm średniowiarygodnej intrygi z sądem i kolejną próbą jest na wyrost.