W "Secret Garden" tej samej scenarzystki wątek rodziny głównego bohatera uznałam za największy minus i w związku z tym długo zabierałam się do "The Heirs". Na szczęście nie było tak źle, jak przypuszczałam. Przede wszystkim dlatego, że postacie nie były jednowymiarowe i ich zachowanie zyskało motywację. I chociaż osobiście nie akceptuję wizji świata, w którym trzeba atakować, żeby przetrwać - to mogę się zgodzić, że w świecie koreańskiego biznesu ta wizja jest dominująca. Jednak nie potrafię współczuć tym, których ten świat pożarł - skoro go zaakceptowali (myślę tu głównie o najbliżej rodzinie głównego bohatera).
Drama doskonale pokazuje, jaki wpływ na kształtowanie charakteru (a czasem łamanie) młodego człowieka mają jego rodzice i rówieśnicy. Przy czym często myślałam, że ci młodzi ludzie są znacznie lepsi od swoich rodziców... jeszcze?
Dla wielu z nich ich status społeczny jest tylko i wyłącznie pozytywem. Mają pieniądze, uczą się w elitarnej szkole, ich przyszłość jest jasna i prosta. Dla nich bogactwo nie jest brzemieniem.
Tytuł (koreański) i motyw wypracowania Kim Tana sugeruje, że scenarzystka chciała podkreślić, że przywilej wiąże się z odpowiedzialnością i wyrzeczeniami. Nie jestem pewna, czy jej to wyszło. Bo przecież nie zawsze (a właściwie przede wszystkim nie) chodzi o wyrzeczenie się miłości... Wiem, że gatunek nie pozwalał na wyjście poza schematy, ale szkoda tej szansy.
Nie lubię reżyserii w tej dramie. Postawienie naprzeciw siebie dwóch osób wygłaszających swoje kwestie to żadna reżyseria. Denerwowały mnie kadry, w których oprócz twarzy jednej osoby widać było nos i podbródek innej. LMH znowu nie został moim ulubionym aktorem ;) PSH widziałam po raz pierwszy i nie spieszę się z oglądaniem jej kolejnych dram. Nie zawiedli Kang Ha-Neul i Kim Ji-Won, to najstarsze dramy z ich udziałem, jakie widziałam, i już tu wyróżniają się aktorsko. Moja ulubiona ahjumma Kim Mi-Kyung jak zawsze dała popis gry.