Repertuar kina Kinoteka

Colt Seavers porzuca zawód kaskadera. Gdy znika gwiazda wysokobudżetowego filmu w reżyserii jego ex, decyduje się wrócić do branży.

Tashi, była gwiazda tenisa, zostaje trenerką swojego męża, który aby przerwać pasmo porażek musi zmierzyć się na korcie ze swoim byłym najlepszym przyjacielem, a przy tym byłym partnerem żony.

Dozorca w Japonii docenia uroki prostego życia.

Mistrzostwa świata kobiet w piłce nożnej po raz pierwszy zostały zorganizowane przez FIFA w 1991 roku. To wydarzenie postrzegamy jako oficjalny początek nowej ery w historii sportu, ale czy słusznie? 20 lat wcześniej odbył się w Meksyku pierwszy turniej zespołów kobiecych, który został zapomniany i wymazany z kart historii. Fakt, że zdecydowana większość fanów piłki nożnej nie wie nic o Copa 71 świadczy o tym, jak niewygodnym wydarzeniem była dla władz światowego futbolu. Turniej zorganizowano i rozegrano w blasku fleszy oraz kamer telewizyjnych, z udziałem sponsorów, gdzie rok wcześniej odbyły się finały mistrzostw świata mężczyzn. Podczas imprezy zawodniczki traktowane były przez media jak gwiazdy rocka. Film odkrywa przed nami bogactwo archiwalnych materiałów dotyczących turnieju, nazywanego Pucharem Świata Kobiet, w którym wzięły udział zespoły z Argentyny, Meksyku, Danii, Włoch, Anglii i Francji. Mecze na słynnym stadionie Azteca zgromadziły 100 000 widzów, co do tej pory było nieosiągalne na zawodach sportów kobiecych. Poznajemy bohaterki tamtych meczów, które do tej pory nie miały okazji do podzielenia się wspomnieniami z szeroką publicznością. Zdradzają, co działo się na boisku i poza nim. Często, w swoich miastach i rodzinach, spotykały się z seksizmem i lekceważeniem. Pomimo dyskryminacji, spełniły swoje marzenia na oczach całego świata. Te kobiety odkryły, czym są władza, wolność i spełnienie. W filmie występują również złote medalistki igrzysk olimpijskich w piłce nożnej: Brandi Chastain i Alex Morgan a za jego produkcję odpowiadają między innymi Venus i Serena Williams.

Żyjemy w wirtualnym i płynnym świecie. Jedno kliknięcie dzieli nas od innych. Kontaktujemy się ze sobą w każdym momencie i z dowolnego miejsca na Ziemi. Czy jednak to, co widzimy w sieci, jest prawdą? W Internecie istnieją miliony deepfake’ów, a 90% z nich to nieautoryzowana pornografia: pliki audio, wideo lub obrazy, które zostały stworzone przez sztuczną inteligencję i są trudne do odróżnienia od oryginału. Film opowiada o młodej studentce Taylor (jej tożsamość została celowo zmieniona), która stała się ofiarą deepfake’ów. Pewnego dnia znajduje w sieci film pornograficzny ze swoim udziałem. Policja nie reaguje, a ona nic nie może z tym zrobić. Cyfrowe prawo w tym zakresie nie istnieje. Z pomocą eksperta i koleżanki postanawia zbadać prężnie rozwijającą się internetową kulturę mizoginistycznych geeków, którzy wykorzystują pornograficzne kłamstwa do terroryzowania kobiet. Ustawodawstwo nie nadąża za rzeczywistością, liczba deepfake’ów podwaja się co sześć miesięcy. Ofiary milczą ze wstydu, mają myśli samobójcze, a fałszywe materiały niszczą ich prywatne i zawodowe życie. Film jest przestrogą na temat niewłaściwego wykorzystania AI. Pokazuje też, jak można zmienić tę samą technologię w narzędzie, które pozwala na odzyskanie skradzionej tożsamości.

Terry Masear w swoim domu i pięknym ogrodzie w Los Angeles prowadzi klinikę dla najmniejszych ptaków na świecie - kolibrów. Te drobne fascynujące stworzenia są tu przywożone z całej Kalifornii. Obrazy kolibrów, przypominających duszki z bajki połączone z pięknymi zdjęciami naturalnego środowiska, podkreślają główną tematykę filmu - odporność na ciosy zadawane przez życie i proces uzdrawiania ciała i duszy. Film, inspirowany napisaną przez bohaterkę książką "Fastest Things on Wings", ukazuje niezwykłą więź, jaką ma autorka z ptasimi podopiecznymi. Każdy z nich ma własne imiona, indywidualne cechy charakteru i osobowość, a ich opiekunka zwraca się do nich niezwykle bezpośrednim językiem. W tym filmie te delikatne, kilkugramowe stworzenia rosną w oczach widza, a opieka nad nimi jest nie tylko sposobem na życie, ale również formą ratowania natury.

Rdzenni mieszkańcy rezerwatu Sugarcane postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i rozliczyć się z traumatyczną przeszłością. To wielka kinowa opowieść o małej miejscowości, w której niezwykle wyraźnie odbija się ludzka natura. Historię traumy poznajemy z perspektywy reżysera filmu Juliana, jego urodzonego w strasznych warunkach ojca Eda oraz babci, która przeżyła pobyt w szkole św. Józefa w tytułowym kanadyjskim rezerwacie. Widzimy śledztwo prowadzone przez tamtejszych przedstawicieli Pierwszego Narodu, w ramach którego odnaleziono wiele ważnych dowodów w archiwalnych gazetach i zdjęciach. Trzecią ścieżką jest pełna gorzkich refleksji wyprawa do Watykanu poprzedniego szefa Pierwszego Narodu w Sugarcane - nadal oddanego katolika - Ricka Gilberta, którego ojciec był szkolnym księdzem-opiekunem. Szkoła była jedną z placówek, w których miano "rozwiązać" problem rdzennych mieszkańców w Kanadzie. Dzieci odbierano rodzicom i reedukowano eurocentrycznie, aby wykorzenić je ze swojej kultury. Były poddawane aktom przemocy, w tym seksualnej. Wiele z nich umarło w trakcie ucieczek lub popełniło samobójstwa. Księża-ojcowie pozbywali się dzieci spłodzonych z nieletnimi. Film w niezwykle delikatny sposób konfrontuje nas z trwającym dekady bólem. Czy sprawiedliwość kiedykolwiek przypomni sobie o Sugarcane i społeczności, która mimo kolonialnego ludobójstwa próbuje przetrwać?

Firmy z Silicon Valley pracują nad awatarami, które pozwalają na rozmowy z tymi, którzy umarli. Obserwujemy głęboko ludzką potrzebę i marzenie nieśmiertelności zmienione w produkt komercyjny. "Chciałam sprawdzić, czy to jest OK" mówi jedna z użytkowniczek programu "December". Bliscy mogą komunikować się poprzez chatbot, który symuluje zachowania i styl rozmowy osoby zmarłej. Christi rozmawiała ze swoją pierwszą miłością. Inni chcą pozbyć się poczucia winy, uzyskać zgodę na ułożenie sobie życia na nowo. Na razie nie wiadomo, jaki efekt na naszej psychice, sercu, nerwach zostawia kontakt z tak skonstruowanym awatarem. Reżyserzy filmu nie udają, że znają odpowiedzi. Zadają kompleksowe, moralne i emocjonalne, pytania. Jedną z wiodących kwestii jest pozostawienie algorytmów poza moralnością. Co można zrobić z naszymi cyfrowymi szczątkami, pozostałościami w czeluściach Internetu i rodzinną cyfrową pamięcią?

Łatwo jest zmierzyć życiowe sukcesy osobistymi i zawodowymi dokonaniami. Trudniej, gdy podliczamy nie tyle porażki, co projekty nieskończone, nierozpoczęte, choć rokujące. Reżyser właśnie z tej drugiej perspektywy tworzy film-autoportret, z którym może utożsamić się wiele osób z Generacji X. Po początkowym sukcesie jako reżyser filmów dokumentalnych, przyszły trudniejsze czasy. Trzeba było zmniejszyć ambicje, żeby utrzymać rodzinę. Gdy Chris patrzy wstecz, decyduje się na próbę ratowania legendarnego miejsca swojej młodości – sklepu płytowego Flipside, który przypomina już bardziej muzeum. Jednocześnie przegląda na dyskach niedokończone projekty dokumentalne, które z upływem czasu tylko zyskują i wzruszają. Z humorem i nadzieją zadaje życiowe pytania, a my widzowie razem z nim na nie odpowiadamy.

"Dwadzieścia lat później: C.K.O.D.3" to trzecia część wyjątkowego, zaplanowanego na całe życie, projektu. Piotr Szczepański postanowił co dziesięć lat kręcić film o grupie swoich przyjaciół, tworzących punkrockowy zespół Cool Kids of Death. Pierwszą częścią cyklu był świetnie przyjęty film dokumentalny "Generacja C.K.O.D." z 2004 roku. Dwadzieścia lat od momentu założenia i dziesięć lat od rozwiązania zespół Cool Kids of Death, który zyskał już status kultowego, rozpoczyna jubileuszową trasę koncertową. Czy to spotkanie stanie się dla zespołu czymś więcej?

Dokument przedstawia postać znanego duńskiego badacza, który porzuca rodzinę i prestiżową pracę, aby zostać buddyjskim mnichem na Sri Lance.

"Miałam 23 lata i moim pierwszym chłopakiem był John Lennon" – to słowa May Pang, asystentki Yoko Ono, która obok słynnego ex-Beatlesa jest bohaterką filmu. Łączył ich 18-miesięczny romans, który miał trwać tylko weekend. Romans był pomysłem Yoko Ono, która w ten sposób chciała odświeżyć swój związek z Lennonem. May Pang czekała 50 lat, aby opowiedzieć o tej historii. Te 18 miesięcy były najbardziej kreatywnym okresem Lennona w erze po Beatlesach. Współpracował z Dawidem Bowie, Eltonem Johnem i innymi. Udzielał się również  towarzysko, co było nowością. Wtedy też May doprowadziła do pojednania Lennona z synem Julianem. Film wykorzystuje wspaniałe archiwa zdjęciowe i filmowe ukazujące te szalone 18 miesięcy i spotkania z Mickiem Jaggerem, Alice Cooperem, Paulem McCartney'em (pierwszy raz po rozstaniu się Beatlesów). Widzimy historię romansu z perspektywy 23-latki, która przeżywa swoją pierwszą miłość. 

Gosia to pełna życia dziewczyna, która pragnie studiować pedagogikę specjalną, bo wierzy, że może pomóc ludziom, którzy doświadczają kryzysu psychicznego. Od 13 roku życia sama spędziła wiele czasu w ośrodkach psychiatrycznych. Ma za sobą stany psychotyczne i epizody depresji. Potrafi jednak śmiać się z rzeczy bardzo trudnych. Swoją historią udowadnia, że osoba żyjąca ze schizofrenią każdego dnia może odnosić małe i duże sukcesy. Jej historia jest tak naprawdę opowieścią o miłości, sile woli i bezwarunkowym wsparciu.

Mieszkająca w New Jersey Jesselyn Silva to trzykrotna mistrzyni w kategorii juniorów w boksie. Jej celem jest olimpijski medal. Znajduje się na dobrej drodze do dalszych sukcesów, przodując w rankingach. Na każdym kroku towarzyszy jej samotny ojciec - Pedro. Wie, co to znaczy wspierać marzenia córki w tak niebezpiecznym sporcie. Pomaga jej nie tylko w wyborze trenerów i harmonogramach treningów, lecz także w rozwiązywaniu problemów nastoletniego życia i uspokojeniu związanych z nimi niepokojów i lęków. Niestety, na drodze do kariery córki stają nie tylko przeciwniczki. Kiedy problemy zaczynają zagrażać życiu i relacji ojciec-córka, para zwiera szyki i zbiera siły, aby wspólnie zawalczyć z największym wrogiem.

Przez lata rodzina złożona z rodziców i czwórki dzieci cieszyła się samowystarczalnym życiem na norweskiej farmie, z dala od zgiełku miasta, w harmonii z naturą. Niespodziewana tragedia wywróciła ich życie do góry nogami. Współczucie, które okazują sobie nawzajem, rozciąga się również na zwierzęta, dom i otaczającą naturę. Prywatne zdjęcia i domowe materiały wideo wplecione w narrację filmu akcentują psychologiczny wymiar upływu czasu. Film stawia pytanie o to, jak kierować sobą i rodziną w czasach smutku. Akcentuje potrzebę zaakceptowania zmiany i znalezienia nowej drogi życia. Gdy decydujesz się na życie z dala od społeczeństwa, musisz być przygotowany na możliwe wygnanie z raju.

Prawie pół wieku po premierze "Nocny kowboj" (1969) nadal pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych filmów naszych czasów. Dzięki kreacjom Jona Voighta i Dustina Hoffmana, scenariuszowi Waldo Salta i reżyserii Johna Schlesingera, przeszedł do historii jako jedyny obraz z kategorią wiekową X, który zdobył Oscara® dla najlepszego filmu. Nancy Buirski opowiada historię powstania "Nocnego kowboja" i analizuje rolę, jaką ten film odegrał we współczesnym kinie. Oglądamy materiały archiwalne, zza kulis, a także fragmenty kronik, reportaży i wywiady z twórcami, którzy już nie żyją (w tym ze Schlesingerem) oraz z Johnem Voightem i jego współpracownikami: Bobem Balabanem i Brendą Vaccaro. Słuchamy opinii krytyków i znawców kina, komentujących znaczenie kulturowe filmu. Buirski umieszcza go w różnych historycznych kontekstach - łączy film z wojną w Wietnamie, kulturą kowbojską, z walką o prawa gejów, kobiet i czarnych, z protestami w Chicago w 1968 roku, a także z nowojorską artystyczną awangardą. Schlesinger okazał się doskonałym twórcą, który wyraził w "Nocnym kowboju" całe swoje czasy. Widzimy Nowy Jork w niespokojnym okresie kulturalnego fermentu. Obserwujemy epokę, która stworzyła film i film, który stworzył epokę.

"Ukraina jest jak porcelana" - mówi jeden z bohaterów filmu - "łatwo ją rozbić, ale nie można jej zniszczyć". W trakcie pełnoskalowej rosyjskiej inwazji w Ukrainie dwóch artystów: Andrey Stefanov i Slava Leontyev oraz artystka Anya Stasenko szukają inspiracji i piękna w działaniach na rzecz obrony swojego kraju oraz kultury. Pokazują, że choć pozornie łatwo jest przestraszyć ludzi, to trudniej odebrać im wolę życia. Podczas wojny rozpętanej przez rosyjskich żołnierzy przeciw cywilom, bohaterowie zostali w kraju uzbrojeni nie tylko w swoją sztukę i kamerę, ale także - po raz pierwszy w życiu - w karabiny. Pomimo codziennych bombardowań, Anya przeciwstawia się wojnie, cały czas tworząc porcelanę. Andrey odbywa niebezpieczną podróż, wywożąc rodzinę za granicę. Slava uczy strzelać zwykłych ludzi, którzy nieoczekiwanie muszą stać się żołnierzami. Gdy inwazja przybiera na sile, Andrey zostaje reżyserem i zaczyna filmować ich wspólną historię, a Anya i Slava w porcelanowych figurkach utrwalają idylliczną przeszłość, niepewną teraźniejszość i nadzieję na lepszą przyszłość.

Młody bohater podejmuje decyzję o swojej przemianie w obliczu traumatycznych doświadczeń dorastania jako osoba queerowa w konserwatywnym środowisku.

Barbara ma 25 lat i mieszka w Akrze, stolicy Ghany. Jest charyzmatyczna i pewna siebie, jednak jej odwaga znika, gdy wieje harmattan, duszący wiatr znad Sahary. Wraz z wiatrem powracają obrazy z przeszłości. Jako ośmioletnia dziewczynka, podzieliła los tysięcy dzieci oddanych do niewolniczej pracy przez własnych rodziców. Pomimo gniewu na to, co ją spotkało, Barbara wspiera swoich krewnych. Pewnego dnia jedzie do rodziców, żeby im pomóc. Zanim to się stanie, musi im zadać pytania, o których myślała przez całe swoje dorosłe życie.

Zanim pojawiła się Isadora Duncan, była Loïe Fuller. Ta amerykańska tancerka, pionierka tańca współczesnego oraz oświetlenia scenicznego, choreografka, aktorka, producentka, pisarka, modelka i wynalazczyni. Była rewolucjonistką swoich czasów. Występowała z Buffalo Billem, zanim stała się światowej sławy gwiazdą i ucieleśnieniem ruchu Art Nouveau. Dzięki wyszukanej, efemerycznej sztuce, eksperymentującej z oświetleniem oraz oszałamiającymi kształtami, zmieniającej dotychczasowe postrzeganie abstrakcji, stworzyła nowy rodzaj spektaklu, wykorzystując taniec, tkaninę, ruch i światło. Film przedstawia kobietę-artystkę, która zyskała sławę na własnych warunkach, nie wstydząc się swojego ciała i otwarcie mówiąc o seksualności. To dokumentacja zdumiewającego wpływu, jaki jej twórczość wywarła na współczesną kulturę, w tym na takich artystów jak Taylor Swift, Bill T. Jones, Shakira, William Kentridge czy Red Hot Chili Peppers i wielu innych.

W latach 80. XX wieku Cyndi Lauper stała się ikoną biznesu muzycznego. Miała jaskrawo kolorowe, punkowe włosy, była ekscentryczna i jako pierwsza kobieta w historii podbiła listę przebojów pięcioma hitami z debiutanckiego krążka. Niemal wszyscy znali jej piosenki: "Girls Just Want to Have Fun", "Time After Time", "True Colors" czy "Drove All Night". Jako pierwsza kobieta zdobyła też solo nagrodę Tony za najlepszą oryginalną muzykę do musicalu. Dziś śledzi ją w sieci 1,5 miliona osób, a ona sama staje w obronie praw osób LGBTQ+, wspiera osoby niedosłyszące i namawia do aktywizmu oraz głosowania. Film odsłania kulisy jej zawodowego i prywatnego życia. Poznajemy czasy jej dorastania na Brooklynie, a potem w dzielnicy Queens, buntowniczą młodość, kiedy sprzeciwiała się nietolerancji, a także okres jej błyskawicznej światowej kariery. Niepublikowane do tej pory materiały archiwalne, jak domowe filmy, fotografie i wywiady, przedstawiają zmieniająca się na przestrzeni lat osobowość i występy sceniczne artystki. Dowiadujemy się także więcej o jej osobistych relacjach i związkach. Alison Ellwood dokumentuje także aktywizm Lauper, która koncentruje się na prawach kobiet i osób wykluczonych. W przemówieniu skierowanym do Kongresu w 2015 roku nawoływała między innymi do ochrony bezdomnej queerowej młodzieży. Nigdy nie chciała tylko śpiewać - za pomocą muzyki pragnęła zmieniać świat.

Przytłoczony degradacją ukochanej rzeki muzyk postanawia przepłynąć tradycyjną, drewnianą łodzią 1300 km, by symbolicznie odzyskać dla niej dzikość. 40-dniowa podróż pozwala doświadczyć pozaludzkiego świata przyrody z perspektywy człowieka, który uważnie słucha. Zanurzyć się w pierwotnych dźwiękach rzeki, zapomnieć na moment o zakrzyczanej codzienności. Jego droga staje się pretekstem do rozmów o rzekach i wpływie człowieka na środowisko. Przypomina o katastrofie ekologicznej na Odrze - jednej z największych rzek w historii nowożytnej Europy.  W ciszy, samotności, w dźwiękach budzącej się do życia wiosny, w głosie rzeki i brzmieniu wody, bohater poszukuje nadziei na taką przyszłość, w której panuje równowaga. Dla siebie, dla swojej córki, dla świata. To podróż, która stawia pytania o wolność rzek i ludzi, o relację człowieka i natury, ekosystemowe splątania oraz wątek dzikości w człowieku.

Film zaczyna się jak bajka w nowoczesnym stylu. Dwie młode dziewczyny, Ida i Minka, niczym syreny pływają w leśnym jeziorze. Widzimy je jako część natury, zresztą one same również się tak czują. Bajka szybko się kończy, gdy muszą stawić czoła wycince drzew. 22-letnia Ida staje na czele aktywistów walczących o przetrwanie dziewiczej natury w Finlandii, gdzie 90% powierzchni lasów to już lasy uprawne. Udaje im się usiąść przy jednym stole z przedstawicielem biznesu. Ale jak przekonać swojego dziadka, że dalsza eksploatacja lasów, jak do tej pory, jest proszeniem się o katastrofę? Różnice generacyjne są duże. Walka staje się już walką kulturową. Biznes i politycy próbują przedstawić nasze bohaterki jako przykład obywatelskiego nieposłuszeństwa. Ale gdy zarówno historia, jak i przyszłość są po twojej stronie, nie możesz się poddać.

Wydana w 1976 roku książka "Raport Hite" szybko stała się bestsellerem i pozostaje nim do dziś. Autorka napisała ją na podstawie zebranych przez siebie relacji kobiet o ich satysfakcji z życia seksualnego. Jej badania i wyciągnięte wnioski poruszyły amerykańskie kręgi opiniotwórcze i zapowiadały dzisiejszą dyskusję o gender, seksualności i autonomii ciała. Film opowiada o czasach głębokiej przemiany społecznej dotyczącej postrzegania seksualności. Poprzez wyjątkowe filmowe i zdjęciowe archiwalia, osobiste pamiętniki, wywiady z tymi, którzy znali i współpracowali z Shere poznajemy pionierkę, która jest prawie nieznana młodszemu pokoleniu. Co się wydarzyło, że zniknęła? Z każdą publikacją opozycja wobec niej rosła. Film pokazuje, co czeka kobietę, która decyduje się odważnie mówić prawdę. Zniechęcona, wyrzekła się amerykańskiego obywatelstwa i na stałe zamieszkała w Niemczech.

Opisywano ją jako boginię rock n’rolla, kapłankę voodoo, złą uwodzicielkę. Oskarżano o próbę rozbicia The Rolling Stonesów z uwagi na romanse z trzema członkami zespołu. Kilka piosenek Stonesów było inspirowanych jej osobą, nazywano ją nawet szóstym Stonesem. Pojawiła się także na okładce magazynu "Vogue". Anita Pallenberg - niemiecka modelka i aktorka - zyskała sławę w latach 60. i 70. XX wieku dzięki swojej burzliwej biografii. Film, w którym pamiętniki Anity czyta Scarlett Johansson, opowiada o jej ekscentrycznym życiu, rodzinie i karierze. Poznajemy jej nieopublikowane do tej pory wspomnienia. Oglądamy nigdy wcześniej nie pokazywane archiwalia filmowe i zdjęcia rodzinne ukazujące jej role filmowe, a także pobyty w Szwajcarii, Nowym Jorku i Londynie. Obserwujemy ją w roli matki, ikony mody i projektantki. W filmie pojawiają się także członkowie jej rodziny oraz przyjaciele, w tym Keith Richards i jej dzieci.  Film opowiada słodko-gorzką historię kobiety, która żyjąc na krawędzi i mając rock’n’rollowego ducha, wywarła ogromny wpływ na kulturę i obyczaje swojego pokolenia, wyprzedzając znacząco swoje czasy.

Mats Steen, norweski gracz, zmarł z powodu dystrofii mięśni w wieku 25 lat. Jego rodzice opłakują to, co uważali za samotne i odizolowane życie, kiedy zaczynają otrzymywać wiadomości od  internetowych znajomych chłopaka z całego świata.

Film oparty wyłącznie na zdjęciach, również autoportretach, które znacznie wyprzedzały erę "selfie”, ukazuje krytyczne momenty życia i trudnej artystycznej drogi Libuše Jarcovjákovej. Od odrzucenia poprzez zapomnienie aż do uznania. Bardzo szybko zapominamy, że film składa się wyłącznie ze statycznych obrazów. Głos artystki, która osobiście prowadzi nas przez swoje życie, daje intymne spojrzenie na jej rozwój, zmieniającą się tożsamość i wciąga nas całkowicie w przedstawioną historię i klimat jej czasów. Od nielegalnych klubów nocnych w komunistycznej Pradze, w latach 70. i 80. XX wieku, poprzez dramatyczną decyzję o emigracji do Berlina, a następnie ucieczkę stamtąd do Tokio bez grosza przy duszy i powrót do Europy – do rodzinnej Pragi w trakcie aksamitnej rewolucji w 1989 roku. Libuše Jarcovjáková portretuje ludzi żyjących na marginesie. Jest przekonana, że ich życie jest kwintesencją wolności. Siła intymności i naturalność jej zdjęć wywodzą się stąd, że fotografuje nie tylko swoje pełne dramatycznych zwrotów życie, ale i transformację ciała oraz duszy. Bardzo późno doczekała się uznania. Po wystawie jej prac we Francji w 2019 roku zaczęto określać ją "Nan Goldin z Czechosłowacji”.

Film opowiada o dwóch młodych osobach, które nie utożsamiają się z płcią przypisaną im przy urodzeniu oraz o tym, jak ważna jest wyrozumiała rodzina przy podejmowaniu decyzji o zmianach determinujących ludzkie życie. Max i Bastian wchodzą w okres dojrzewania. Max czuje się transpłciowym chłopcem. Bastian często utożsamia się z płcią żeńską. Przyjmowane blokery hormonów pozwalają im zyskać na czasie i podjąć przemyślaną decyzję o tym, jak ich ciało zostanie ukształtowane w okresie dojrzewania.

Niezwykle stylowy film dokumentalny, opowiadający o kultowej irlandzkiej artystce i architektce Eileen Gray. Zbudowała swój modernistyczny dom marzeń na Lazurowym Wybrzeżu, a następnie została przyćmiona przez Le Corbusiera. Gray miała wybitny talent do projektowania. Stworzyła jedne z najbardziej kultowych mebli XX wieku. Jej dom był równocześnie dziełem sztuki, z widokiem na skąpane w słońcu Morze Śródziemne. Miejsce nosiło nazwę E.1027, co było tajemniczym skrótem imion Gray i jej kochanka - rumuńskiego architekta Jeana Badovici. Kiedy jednak Le Corbusier dowiedział się o tym projekcie, popadł w obsesję. Pokrył ściany domu muralami i opublikował ich zdjęcia. Gray potraktowała jego murale jako wandalizm i zażądała zadośćuczynienia. Le Corbusier zignorował jej życzenia i zamiast tego wybudował swój słynny Cabanon - bezpośrednio za E.1027, który do dziś dominuje w tym miejscu. Film rekonstruuje dramatyczną historię Gray i jej domu. To oszałamiająco piękna opowieść o sile kobiecej ekspresji i męskiej chęci kontrolowania jej. Genialna artystka musiała spędzić życie w cieniu swoich kolegów.

Dokument przedstawia obraz współczesnej Rosji, w której większość społeczeństwa pragnie przywrócenia chwały dawnego imperium i tylko niewielka garstka dysydentów sprzeciwia się Putinowi oraz jego agresywnej inwazji na Ukrainę.

Filmowy portret Ricardo Cavallo - argentyńskiego malarza, który od 1976 roku mieszka we Francji. Cavallo jest pustelnikiem o ascetycznym temperamencie, zafascynowanym historią rzeźby i malarstwa, przede wszystkim Velásquezem. To osobowość pełna pasji, a zarazem skromny rzemieślnik eksplorujący krajobraz bretańskiego regionu Finistère i obserwujący zmianę lokalnych przypływów i odpływów. To również – od 40 lat - przyjaciel reżysera filmu Barbeta Schroedera (wybitnego reżysera znanego z takich filmów, jak "Wielebny W." czy "Adwokat terroru"), który przez dwa lata cierpliwie i wnikliwie dokumentował jego życie, osobowość i karierę. Cavallo to spadkobierca czasów, w których malowanie wymagało koncentracji, ciszy i ascetycznego życia. Jednak artysta, traktowany przez Schroedera jako "najwyższa forma wcielenia dobra" podlega w tym filmie rekonfiguracji. Poświęcił życie malarstwu i chociaż wie, że ten film jest o nim, unika bycia w centrum uwagi. Reżyser zabiera nas więc bardziej w podróż przez historię sztuki, której dzieła fascynują nie tylko pięknem, ale także siłą oddziaływania. To również pochwała osobowości niezwykłego człowieka, który z prostotą i pokorą całkowicie zaangażował się w swoją twórczość i potrafi przekazać swoją pasję kolejnym pokoleniom.

Społeczność Kuna jest jedną z największych spośród Pierwszych Narodów w Ameryce Łacińskiej. Zamieszkuje wyspy na Morzu Karaibskim u wybrzeży Panamy. Zdobywca Oscara, reżyser i antropolog Pierre-Dominique Gaisseau, spędził tam 1975 rok, kręcąc film o ich matriarchalnej kulturze. Obiecał, że pokaże go plemieniu, ale nie spełnił obietnicy. Arysteides Turpana – Kuna, który studiował we Francji, walczy z tamtejszą biurokracją, aby wydobyć film z archiwów i pokazać go społeczności. Jednocześnie obserwujemy, jak młode pokolenie Kuna tworzy swoje media. Jeden z nich, Orgun Wagua, współpracuje z reżyserem. Wielu starszych Kuna pamięta kręcenie filmu w latach 70. XX wieku. Konfrontują swoje wspomnienia z filmem, który po prawie pół wieku oglądają razem z młodym pokoleniem. Obserwujemy meta-filmowy, wielopoziomowy eksperyment. Peyrot stawia pytania o to, po co i dla kogo robi się kino dokumentalne oraz do kogo należy film dokumentalny. Czy do tego, kto go finansuje? A może do tego, kto jest jego autorem? Czy wreszcie do bohatera lub zbiorowości, którą przedstawia?

Dziennikarka Shiori Itō rozpoczyna niebezpieczne śledztwo dotyczące napaści na tle seksualnym, którego doświadczyła. Czy uda jej się doprowadzić do ukarania wysoko postawionego sprawcy? Jej pracodawca i rodzina odradzają jej walkę. Sprawa została nagłośniona i stała się punktem zwrotnym w Japonii, obnażającym przestarzały porządek prawny i patriarchalne, mizoginiczne struktury społeczne. Film powstał jako odpowiedź dziennikarki na oziębłość społeczno-prawnego systemu, który nie potraktował jej sprawy na poważnie. Reżyserka dokumentuje również własne strachy, lęki i oczekiwanie na karę, które towarzyszyły jej podczas pięcioletniej walki o ukaranie przestępcy. Filmowa rejestracja osobistej batalii o sprawiedliwość z perspektywy osoby, która doświadczyła przemocy, stała się wyrafinowanym filmem dającym nadzieję i odwagę innym kobietom znajdującym się w podobnej sytuacji. Za odważną i inteligentną postawę Itō została umieszczona przez tygodnik "The Time" na liście stu najbardziej wpływowych osób roku.

Wierzymy czy nie w istnienie zdolności kontaktu z zaświatami, ten film nie pozostawia nas obojętnymi. Ani przez chwilę reżyserka (film o Taylor Swift "Miss Americana") nie próbuje nas zresztą przekonać, że siedmioro jasnowidzów_widzek, których poznajemy na  spotkaniach jeden na jeden z klientami i w scenach z życia prywatnego, mają tę „moc". To, co na pewno potrafią, to usiąść naprzeciw kogoś, kogo nie znają i przekazać jasną i często pomocną refleksję na temat ich największych zmartwień i bólu. Co sprawia, że ludzie płacą za ich usługi? To pytanie również wisi w powietrzu. Film studia A24 zręcznie porusza się pomiędzy ironią i szczerą otwartością na to, co przynoszą sesje z klientami i na codzienność jaznowidzów_widzek. Queerowa Per Erik Borja wprost przyznaje: "nie wierzę w pełni w to, co mówię". Wszyscy z trudem wiążą koniec z końcem. Gdy zaglądamy do ich mieszkań, indywidualne losy widać lepiej i rany na duszy. Jedna z jasnowidzek mówi: "czasami wydaje mi się, że najbardziej uzdrowienia potrzebują uzdrowiciele". Cała siódemka interesuje się sztukami performatywnymi, w tym filmem, a niektórzy nawet występują zawodowo. Phoebe, która komunikuje się z psami na odległość, ma obsesję na punkcie Johna Watersa. Czy wizyta u medium tak bardzo różni się od seansu w kinie?

Na 20-lecie zespołu członkowie Efterklang wylądowali w Skopje mając ze sobą tylko gitary i marzenie, aby zagrać z macedońskimi muzykami u stóp pomnika Makedonium - wielkiej budowli wzniesionej w stylu brutalistycznym. Film przedstawia przygody zespołu w Macedonii i alternatywny, wyjątkowo kreatywny proces, który doprowadził do koncertu w Krusewie. Razem z duńskimi muzykami zagrało na nim sześciu lokalnych muzyków i 18-osobowy chór kobiecy i w ten sposób powstał tytułowy Makedonium Band. W filmie poznajemy zarówno styl pracy i otwartość na kulturę Bałkanów członków zespołu Efterklang, jak i bogactwo kultury muzycznej Macedonii.

Oryginalna i zabawna filmowa opowieść o dorastaniu 52-letniego Rogiera Kappersa, realizującego szalone marzenie z dzieciństwa: zostać muzykiem grającym na organach wykonanych ze szklanek. Kappers zawsze był marzycielem, pełnym pomysłów i projektów, które miały mu przynieść szczęście lub fortunę, ale zawsze coś poszło nie tak. Niepewny siebie, ale uparty, obecnie działa jako uliczny i estradowy muzyk. Dostaje autograf od swojego idola - Arvo Pärta. Bez przerwy ćwiczy na niebiańsko brzmiących szklanych organach. Pomiędzy wycieczką do Dubaju, występem w telewizji a gorączkową pracą w swoim wakacyjnym domu dowiaduje się, że ten projekt może być równie nieprzewidywalny, jak samo życie. Przemawia przez niego bezgraniczny optymizm, a może naiwna impulsywność faceta w kryzysie wieku średniego? Film przez 7 lat śledzi zabawną i optymistyczną podróż przez życie bohatera, który widzi, że czas ucieka, wszystko się zmienia, a on po prostu szuka w życiu miłości.

"Trawa jest bardziej zielona tam, gdzie nas nie ma" - ta maksyma stanowi punkt wyjścia najbardziej intymnego filmu w dorobku Petera Mettlera. Filmu, który opowiada o pogodzeniu się ze stratą, przemijaniu i poddaniu się zmienności życia. W swoim audiowizualnym pamiętniku reżyser przedstawia wydarzenia ostatnich lat i zaprasza widownię do medytacji nad ludzkim przeznaczeniem. Zadaje egzystencjalne pytania swoim rodzicom i przyjaciołom. Jednocześnie skupia się na naturze: Alpach Szwajcarskich, z których pochodzą jego rodzice, i na lesie w jego rodzinnej Kanadzie. Wszystko jest płynne, zmienia się, tworząc krąg kontynuacji życia i śmierci. Nie czujemy, żeby reżyser narzucał nam interpretację tych obrazów. Tytułową maksymę traktuje jako wyzwanie, zaproszenie do działania, imperatyw jakiejkolwiek zmiany. Mettler zagląda pod powierzchnię zdarzeń i codzienności. Bardziej komponuje, niż reżyseruje, łącząc światło, obraz i dźwięk w jedną całość. Zaprasza do podróży w głąb siebie.

Chea Samy była w latach 30. XX wieku wybitną solistką królewskiego zespołu tanecznego, działającego na dworze kambodżańskiego Pałacu Królewskiego. Była też przybraną matką Salotha Sara, który później przyjął imię Pol Pot. Po wyjściu za mąż za starszego brata dyktatora - urzędnika niskiego szczebla na dworze królewskim, opiekowała się chłopcem jak własnym synem. Stracili kontakt, gdy ten, po ukończeniu studiów, zniknął w podziemiu. W 1975 roku, podobnie jak miliony innych Kambodżańczyków, została wypędzona na pola ryżowe. Dopiero po trzech latach przymusowej pracy dowiedziała się, że Pol Pot to chłopiec, którego kilkadziesiąt lat wcześniej wychowywała. Jako jedna z nielicznych tancerek zdołała przetrwać jego dyktaturę. Wróciła do Phnom Penh jako nauczycielka tańca, pielęgnując w ten sposób wiedzę o tradycyjnej sztuce. Jedną z jej pierwszych uczennic była Sophiline Cheam - uznana współczesna choreografka, której zespół wykorzystuje wydarzenia z przeszłości Kambodży w swoich układach tanecznych. Związek Pol Pota z klasycznym tańcem kambodżańskim może tłumaczyć, dlaczego ofiarą brutalnych rządów Czerwonych Khmerów padali zwłaszcza artyści i intelektualiści, których przywódca - jak na ironię - znaczną część swojego dzieciństwa spędził w pałacu królewskim, a dzięki tańcowi zyskał dostęp do szkolnictwa wyższego.

Michel Gondry - specjalista od wszystkiego. Jego ekscentryczny talent zachęcił takich znanych wykonawców muzyki pop jak Björk, Rolling Stones, The White Stripes, czy Daft Punk do współpracy z nim przy teledyskach. Wywalczył sobie własną ścieżkę w Hollywood bez - jakże częstych w takich przypadkach - artystycznych kompromisów. Zdobył Oscara® za film "Zakochany bez pamięci", który nakręcił w charakterystycznej dla siebie szalonej stylistyce. Od trzydziestu lat Gondry zachwyca kunsztem i magią obrazu. Bez względu na to, czy analizujemy jego stosunek do muzyki, czy początkową karierę jako operatora, świat Gondry'ego ma korzenie w marzeniach z dzieciństwa i głębokim humanizmie, który jest również aktem politycznym.

Filmowy portret reżyserki Agnès Vardy ukazujący zupełnie nowe spojrzenie na jej życie i twórczość. Poznajemy to, co w jej przypadku pozostało do odkrycia, a co ona sama trzymała w tajemnicy. Varda była pionierką kina osobistego. Reżyser filmu - dokumentalista specjalizujący się w historii kina - przedstawia jej bogatą karierę, akcentując niezwykłą ciekawość świata, niebanalną fantazję i obrazoburczość. Oglądamy szczere i pouczające wywiady z członkami rodziny, przyjaciółmi i współpracownikami, odkrywając nieznane dotąd materiały archiwalne. Varda łączona jest często z francuską Nową Falą i uznawana za jej czołową przedstawicielkę, ale jej twórczość odznaczała się wyjątkowym radykalizmem. Była pierwszą kobietą-reżyserką w tym nurcie kina i wyprzedziła swoich kolegów-reżyserów kręcąc w 1955 jeden z pierwszych filmów Nowej Fali - "La Pointe Courte". Jej następny film "Cléo od 5 do 7" opowiadał historię kobiety wędrującej po Paryżu i stanowił przykład zamiłowania do łączenia fikcji i kina dokumentalnego. Reżyser filmu kładzie nacisk na czynniki osobiste, które wpłynęły na twórczość Vardy, w tym na jej długą i złożoną relację z reżyserem Jacques’em Demy’m. Walcząc z patriarchatem w przemyśle filmowych, Varda założyła własną firmę produkcyjną Ciné-Tamaris, którą dziś prowadzi jej córka - Rosalie Varda. Dzięki filmom dokumentalnym, takim jak "Zbieracze i zbieraczka" i "Twarze, plaże" lepiej rozumiemy powody, które doprowadziły do ​​jej ponownego odkrycia w XXI wieku. Przez długi okres swojej kariery Vardzie brakowało rozgłosu, na jaki zasługiwała, a to przecież ona na nowo odkryła, jak może wyglądać film i jakie historie może opowiadać.

Norweskie siostry Kari i May są bardzo religijne i wszędzie widzą znaki dawane im przez Boga. May decyduje się przeprowadzić blisko Kari – do Gullspång w Szwecji. Kiedy właścicielką wybranego mieszkania okazuje się kobieta bardzo podobna do ich starszej siostry Astrid, która popełniła samobójstwo ponad 30 lat wcześniej, historia znacznie przyspiesza. Co więcej, właścicielka ma taki sam pseudonim, jak ich siostra "Lita", znaleziona martwa nad brzegiem jeziora (jak Laura w serialu "Twin Peaks"). Siostry proszą reżyserkę o pomoc w wyjaśnieniu tej tajemnicy. Na tym nie kończą się niezwykłe odkrycia historii rodzinnej. Komiczne sytuacje i poruszające odkrycia następują po sobie, tworząc ciąg surrealistycznych zdarzeń.

Koczowniczo-pasterskie plemię Turkana-Ngaremara od wieków żyje w symbiozie z naturą w północnej Kenii. Zmiany klimatyczne powodują jednak, że ich życiodajna do tej pory ziemia wysycha, a sawanna zamienia się w pustynię. Z roku na rok kurczą się zasoby roślin i zwierząt, co skutkuje koniecznością walki między zdesperowanymi plemionami o przetrwanie. Zaczynają konkurować o dostęp do wody i pastwisk.  Twórcy przez 4 lata podążają za młodym przedstawicielem społeczności Turkana-Ngaremara – Kolem. Z pasterza zmienia się w plemiennego wojownika. Obserwujemy wewnętrzny konflikt, jaki się w nim rodzi, gdy kwestionuje nie tylko wybraną dla niego nową rolę, ale także kulturę, która ukształtowała jego życie. Widzimy przepaść pomiędzy wielowiekową tradycją a nowoczesną wrażliwością i człowieka, który jest w niej uwięziony. Film, dokumentujący rekordowo niskie roczne opady w Kenii, to przykład zachwycającego pod względem wizualnym kina obserwacyjnego. Pokazuje, co znaczy żyć i dorastać w przesiąkniętej wieloletnią tradycją wspólnocie, na którą bezpośredni wpływ mają zmiany klimatyczne. Utrwala nie tylko ogrom i potęgę kenijskiego krajobrazu, ale również jego nieuchronny rozpad.

Polityka sprzed 60 lat nigdy nie była przedstawiona w tak energetyczny, dynamiczny sposób. Lata 1960-1961. 16 krajów afrykańskich ogłasza niepodległość, co wywołuje niepokój mocarstw w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ. CIA wysyła do Afryki gwiazdy jazzu: Louisa Armstronga, Dizzy Gillespie, Ninę Simone i innych, aby wzmocnić pozytywne odczucia Afrykańczyków wobec USA. Muzycy zaczynają zdawać sobie sprawę, że są wykorzystywani przez własny kraj, w którym nadal istnieje segregacja rasowa. Kongo było strategicznym krajem kontynentu, z uwagi na cenne surowce i rozmiar państwa. Premier tego kraju, Patrice Lumumba, był liderem ruchu narodowowyzwoleńczego całej Afryki, a jego najbliższą doradczynią była aktywistka i pisarka Andrée Blouin. Film - w nowatorski stylistycznie i narracyjnie sposób - ukazuje zeitgeist i zderzenie świata polityki oraz muzyki. W ścieżce dźwiękowej znalazła się muzyka największych gwiazd jazzu, ale także kongijskich artystów, którzy występują na ekranie. Piosenkarka Abbey Lincoln i perkusista Max Roach byli jednymi z protestujących, którzy w 1961 roku przerwali posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ. Cały świat nie mógł się pogodzić z zamachem na Lumumbę, który okazał się być jedynie przykrywką do wysłania do Kongo najemników. Nikita Chruszczow uderzający butem o stolik w ONZ i Fidel Castro goszczący w hotelu w Harlemie dopełniają obraz tamtych lat.

Mieszkańcy Kisenso są niezadowoleni. Znów przed świętami ktoś ukradł kabel i nie ma prądu. Trzeba założyć komitet i zrobić zbiórkę na zakup nowego. Kudi mobilizuje osiedle, żeby zebrać odpowiednią sumę i mieć prąd na następne święta. Niestety nie jest to jedyny problem Kisenso - osiedla pod Kinszasą. Kongo znów wylało i w sporej liczbie domów chodzi się w wodzie. Davido szuka suchego miejsca do spania i uprawiania swojej pasji - bodybuildingu. Kisenso pogrążone w ciemności i w wodzie nie traci pozytywnego stosunku do świata. Życie cały czas się toczy i nie wiadomo, co przyniesie nadciągający świt.

John Mbano wybiera się z żoną do Niemiec z misją odzyskania czaszki swojego pradziadka, rozstrzelanego przez Niemców podczas powstania przeciw ich rządom kolonialnym w Tanzanii. Rodzina wciąż oczekuje na powrót czaszki wodza. Podróż zmienia życie Johna i Cesilli. Spotykają w Berlinie aktywistów, którzy walczą z niemieckim negowaniem kolonialnej przeszłości. Razem konfrontują się z biurokratyczną machiną, dążąc do odzyskania szczątków pradziadka. Efektem wspólnych działań jest między innymi zmiana nazwy patrona ulicy, którym był dowódca wojsk niemieckich Jan Peters - oprawca w Tanzanii. Jednak nawet wizyta prezydenta Niemiec w wiosce rodziny nie przynosi długo oczekiwanego rezultatu. Rodzinna misja trwa nadal. Film pokazuje osobistą perspektywę w globalnej debacie na temat zwrotu ludzkich szczątków, a także prawdziwych ludzi obdartych z godności przez kolonialną przeszłość i jej następstwa.

W 1982 roku Wim Wenders poprosił 16 znanych reżyserów o komentarz na temat przyszłości kina, w wyniku czego powstał film „Pokój 666”. Teraz, 40 lat później, w Cannes, reżyserka Lubna Playoust zadaje nowemu pokoleniu filmowców to samo pytanie: „Czy kino jest językiem, który wkrótce zaginie, sztuką, która zmierza ku końcowi?”.

Po dwóch latach więzienia 23-letni Dalibor wraca do swojej dysfunkcyjnej rodziny. Podczas powitania brakuje 12-letniego brata Kevina, który mieszka z ich przemocowym ojcem alkoholikiem. Dalibor przeciwstawia się ojcu i pomaga matce w walce o prawo do wychowywania Kevina, żeby uratować chłopca przed dalszą krzywdą. Zaplątany w błędne koło cierpienia, bohater znajduje schronienie w nędznym, wędrownym cyrku. Zostaje fakirem, aby zaleczyć swoje rany.

Inwazja Rosji na Ukrainę zastaje Alinę w Irpieniu pod Kijowem. Zbombardowane i odcięte od świata miasto staje się pułapką, z której udaje jej się wydostać z jedną z ostatnich grup ewakuacyjnych. Dociera do chaty w pobliskiej wiosce, w której utknęli jej rodzice. Przez pierwsze tygodnie starają się żyć normalnie. Mama prowadzi zajęcia online, tata opiekuje się swoimi kotami i zwierzętami z okolicy, Alina filmuje bieżące wydarzenia. Jednak front jest coraz bliżej. Trzeba podjąć decyzję - zostać czy uciekać?

W głębi brazylijskich faweli tajna społeczność mężczyzn planuje kolejną nielegalną akcję. To "baloeiros" - konstruktorzy balonów. Silni, wytatuowani mężczyźni uwielbiają widok unoszących się na niebie balonów. Spędzają lata na sklejaniu kolorowych bibułek, z których tworzą aerostaty wielkości bloków mieszkalnych. Różne grupy baloeiro rywalizują ze sobą o to, kto stworzy najpiękniejsze, największe i najbardziej spektakularne balony, które mają niezwykłe kolory i przedstawiają różne postaci jak 2Pac czy Pelé. Młoda, duńsko-hiszpańska reżyserka Sissel Morell Dargis przez kilka lat zdobywała zaufanie brazylijskich grup baloniarzy i na tej podstawie stworzyła dokumentalny film akcji, pełen pościgów samochodowych, i scen w potajemnych warsztatach. Na baloeiros poluje policja i łowcy nagród, gdyż władze uważają ich za niebezpiecznych przestępców. Tymczasem baloniarze są podobni do ulicznych artystów, a działając z ukrycia, przynoszą radość lokalnej społeczności.

Reżyser 100 lat po publikacji poematu "Ziemia jałowa" T.S. Eliota sprawdza jego wymowę i znaczenie dla współczesnego świata.

Kiedy mieszkańcy odległego syberyjskiego miasta z dziewięcioma ogromnymi zakładami odkrywkowymi dowiadują się, że pod ich dzielnicą zapaliła się opuszczona kopalnia węgla, wtłaczając do ich domów toksyczny gaz, zwracają się o pomoc do Natalii Zubkowej - lokalnej gospodyni domowej, która nie widziała innego wyjścia i została dziennikarką. W mieście działa jeden niezależny dziennik. Gdy relacje Natalii na temat wypadku rozsiały się w sieci, nagle okazało się, że stała się ona celem masowej rządowej kampanii dezinformacyjnej, która próbuje zatuszować sprawę. W cieniu coraz bardziej autorytarnych działań rosyjskiego rządu Natalia zmuszona jest do podjęcia niebezpiecznej misji, mającej na celu ujawnienie pełnego rozmiaru katastrofy ekologicznej rozgrywającej się wokół niej. Kręcony przez dwa lata film pokazuje jeden z najniebezpieczniejszych rejonów Rosji, w którym przez cztery lata trwał skandal węglowy. Ujawnia brudną taktykę nowoczesnego rosyjskiego państwa totalitarnego, a także ludzkie koszty, jakie wiążą się z wydobyciem węgla.

Od lat 70. XX wieku lesbijki z całego świata przybywają na grecką wyspę Lesbos – miejsce narodzin starożytnej greckiej poetki Safony. Znajdują raj w lokalnej wiosce Eressos i tworzą własną queerową społeczność, ale wśród rdzennych mieszkańców wioski rośnie napięcie. Obie grupy roszczą sobie prawo do rządzenia wioską, a reżyserka Tzeli Hadjidimitriou – pochodząca z Eressos lesbijka – tworzy filmową kronikę ponad 40 lat miłości, wspólnoty, konfliktów i tego, co to znaczy czuć się akceptowanym lub nie. To jej pierwszy film pełnometrażowy, który jest efektem 12 lat pracy. Ma formę osobistego eseju, który dokumentuje historię nie tylko jej własną, ale również konfliktów i powstawania bezpiecznych przestrzeni.

Często słyszymy o Tajwanie w kontekście wielkiej polityki, ale niewiele wiemy o wewnętrznej sytuacji społeczno-politycznej i aktorach tamtejszej sceny politycznej. Film przedstawia sylwetkę prezydentki Tajwanu Tsai Ing-wen i jej politykę, która bierze pod uwagę rodzącą się ideę narodu tajwańskiego, dalekiego od chińskiej tradycji. Film przybliża najnowszą historię Tajwanu, który do lat 80. XX wieku był rządzony przez krwawą dyktaturę. Obecnie społeczeństwo, które niedawno uzyskało demokrację, nie chce jej stracić.

Mandø jest małą duńską wyspą połączoną z lądem wąską groblą, która jest często zalewana przez Morze Wattowe. Mieszka na niej zaledwie 27 mieszkańców, których z powodu zmian klimatycznych czekają nieuchronne, tragiczne w skutkach zmiany. Najmłodszy z nich to 40-letni Gregers - jedyny rolnik na wyspie. Próbuje znaleźć partnerkę za pośrednictwem duńskiej wersji programu "Rolnik szuka żony". Gdy nadchodzi sztorm, obchodzi ze swoim psem wały przeciwpowodziowe. Prowadzi z matką pełne czystego nonsensu rozmowy. Inna mieszkanka wyspy - Mia właśnie obchodzi swoje setne urodziny, a Nils - miłośnik ptaków, lamentuje nad zmniejszającą się liczbą ptaków przylatujących na wyspę. Film przybliża nam w piękny wizualnie sposób to miejsce i morze, które zmienia się z wiatrem i przypływem. Nieciekawa przyszłość mieszkańców rysuje się w ich wzajemnych, niepozbawionych komizmu i ciepła rozmowach.

Film przedstawia historię Tanji Nijmeijer - holenderskiej nauczycielki, która po przyjeździe do Kolumbii wstąpiła do partyzantki FARC zaangażowanej od 50 lat w toczącą się w tym kraju wojnę domową. Co spowodowało, że młoda nauczycielka postanowiła rozpocząć walkę rewolucyjną w dżungli, tysiące kilometrów od rodzinnego domu? Zyskała sławę na całym świecie, gdy w relacjach telewizyjnych pojawiła się jako tłumaczka delegacji FARC na pokojowych rozmowach z rządem Kolumbii, które odbywały się na Kubie. Po zawarciu pokoju, Tanja wycofała się życia publicznego i dotarcie do niej nie jest łatwe. Zdecydowała się pozostać w Kolumbii, ponieważ jest ścigana przez Interpol. Film pomaga zrozumieć jej życiowe decyzje i wybory, przybliżając również dramatyczną historię nierówności w Ameryce Łacińskiej.

Film pokazuje nieznane okoliczności i konsekwencje odzyskania niepodległości przez Kenijczyków. Brytyjczycy przekazali władzę nie tym, którzy w imieniu milionów walczyli z kolonizatorami, ale tym, którzy posłusznie im służyli. Wanjugu Kimathi jest córką legendarnego przywódcy ruchu Mau Mau – Dedana Kimathi. Ruch walczył z brytyjskim kolonializmem w Kenii w latach 1952–1960, próbując zatrzymać konfiskowanie ziemi należącej do tubylców. W 1957 roku władze kolonialne powiesiły Dedana, porzucając jego ciało w nieznanym miejscu.  W obozach koncentracyjnych założonych dla zwolenników Mau Mau umieszczono ponad milion tubylców z różnych plemion. Dziś córka Dedana próbuje razem z weteranami ruchu odzyskać ziemię i przywrócić pamięć o przeszłości. Dzieląc czas między pracą jako recepcjonistka na lotnisku i działalnością społeczną, zyskuje olbrzymie poparcie społeczne i zaczyna zagrażać wpływowym politykom oraz biznesowi, który wyrósł na kradzieży ziemi setek tysięcy rolników.

Leyla i jej sześcioletnia córka Nila żyją w świętym mieście Mashad w Iranie. Nila została poczęta w tzw. "czasowym małżeństwie", więc jej status prawny nie jest jasny. Nie ma oficjalnych dokumentów i nie może chodzić do szkoły bez zgody ojca. Gdy on straszy, że odbierze córkę, Leyla zaczyna walkę o jej bezpieczeństwo. Film ukazuje batalię matki o zalegalizowanie prawnego statusu swojego dziecka. Leyla walczy z nieludzkim systemem prawnym w Iranie i podwójnymi społecznymi standardami, które potępiają takie kobiety jak ona. Reżyserka kręciła film przez trzy lata, głównie potajemnie - również w monitorowanych budynkach rządowych. Film oddaje sytuację niezliczonych kobiet i dzieci, które są marginalizowane, żyjąc poza skrajnie patriarchalnym systemem.

Co istnieje? Jak to, co istnieje, możemy postrzegać i doświadczać za pomocą własnych zmysłów oraz instrumentów, które wymyślamy? Kto jest bliżej prawdy: my, ludzie czy technologia, którą się posługujemy? Wojciech Bruszewski, głośny buntownik w świecie filmu, współtwórca światowego nurtu wideo, badacz i eksperymentator sztuki, rusza na drugą stronę lustra, by przesunąć granice poznania i dokonać przełomowych odkryć w obszarach języka, dźwięku, obrazu oraz innowacyjnych technologii. Dzięki zachowanym filmom Bruszewskiego, jego archiwalnym nagraniom, zdjęciom i uruchomionym na nowo sprzętom, których używał, możemy się o nich nie tylko dowiedzieć, ale także ich doświadczyć. Przewodnikami po fascynującym świecie Bruszewskiego jest on sam, a także towarzyszące mu grono  współczesnych historyków i badaczy sztuki, artystów, medioznawców, projektantów i ekspertów świata AI oraz antydyscyplinarnych osobowości, które odkrywają go na nowo. Kto jest bliżej prawdy?

Najbardziej wzruszający film dokumentalny o świętach pokazuje, dlaczego Boże Narodzenie obchodzimy w najciemniejszej porze roku. Małe irlandzkie miasteczko szykuje się na święta, ale niektórzy mieszkańcy walczą ze stresem i oczekiwaniami najbliższych. Loretta wstydzi się, że nie ma pieniędzy na basen dla dzieci. Mary ma inny problem ze świętami: jej żołądek nie pozwala na ucztowanie. Jason przygotowuje swoich synów na pierwsze święta bez mamy. Autentyzm trudu radzenia sobie ze świąteczną rzeczywistością jest w filmie skonfrontowany ze sztucznym śniegiem, blichtrem i humorem. Spotykamy zwolenników świętego Mikołaja. Na pytanie młodego członka chóru kościelnego, co św. Mikołaj ma wspólnego z Jezusem, ksiądz w odpowiedzi mówi o hojności obu.

Cuviví to tradycyjna ekwadorska nazwa brodźca wyżynnego - ptaka brodzącego, który ma szczególne znaczenie dla rdzennych społeczności żyjących wokół jezior Ozogoche w środku Andów. Co roku ptaki te migrują na południe z Ameryki Północnej. Około września mijają jeziora Ozogoche, gdzie dużo z nich "popełnia samobójstwo", rzucając się z wysokości do lodowatej wody. Martwe ptaki są zbierane z brzegów i wykorzystywane do przygotowania rytualnej uczty. Migracja i poświęcenie się cuviví jest symboliczne dla rdzennych mieszkańców páramo, którzy podążają tą trasą, ale w przeciwnym kierunku. Ze względu na zmiany klimatyczne brakuje pracy i żywności, a wielu młodych ludzi migruje do Stanów Zjednoczonych, nie zważając na niebezpieczeństwa związane z podróżą.

Zaginięcie w Nepalu dwójki młodych Tajwańczyków w 2017 roku było szeroko relacjonowane przez światowe media. Po 47-dniowych poszukiwaniach odnaleziono żywego Sheng Yueh'a. Chen-Chun zmarła z głodu. Sheng był oskarżany, że mógł przewidzieć niebezpieczeństwo związane z wyjściem na szlak przy pogarszającej się pogodzie. Szybko zniknął, nie dając sobie rady z zainteresowaniem mediów. Reżyserka filmu była od wielu lat bliską przyjaciółką i dzieliła z Chen marzenie o lepszym społeczeństwie, ale też złość na polityków i  instytucje, które oddalają nas od siebie. Film przedstawia młodych ludzi nadal posiadających marzenia, zadających pytania o sens życia i chcących znaleźć właściwe odpowiedzi. Reżyserka decyduje się na podróż do miejsca, w którym jej przyjaciółka zmarła, aby z bliska zmierzyć się z okolicznościami tragedii i jednocześnie przyjrzeć się lepiej sobie. Chce także zrozumieć list w formie pamiętnika, który napisała Chen, tytułując go "List do innej mnie".

Jakie są charakterystyczne cechy i zachowania potrzebne do tego, aby stać się częścią japońskiego społeczeństwa? Co sprawia, że jesteś Japończykiem? Obserwując przez rok uczniów pierwszej i szóstej klasy publicznej szkoły podstawowej w Tokio, a także ich nauczycieli, poznajemy system szkolny, który znacząco różni się od innych krajów. Odkrywamy, w jaki sposób nauczyciele i uczniowie kształtują się nawzajem. Oprócz przyswajania nauki, dzieci uczą się samodyscypliny, ducha wspólnoty i dobrych manier. Codziennie weryfikowana jest równowaga między indywidualizmem a poszanowaniem innych. Wybuch pandemii i jej ograniczenia to tylko kolejny środek kontrolny, bo dzieci w Japonii są kształtowane przez kulturę swojego kraju i ściśle określony proces edukacyjny, który niezachwianie dąży do właściwej równowagi pomiędzy indywidualnym rozwojem a harmonią społeczeństwa jako całości. Film dokumentuje ten proces, stosując jednak hybrydową perspektywę. Reżyserka filmu krytycznie przygląda się japońskiej kulturze, z pozycji na równi jej znanej (sama pochodzi z Japonii), jak i obcej. Środowisko szkolne przypomina tu bowiem zakład produkcyjny, w którym surowcem do przetworzenia są dzieci.

Gdy 86-letni Rene kupuje kwiaty, zawsze zastanawia się, jaki kolor wybrałaby jego żona, gdyby żyła. Podobnie jak większość bohaterów filmu, spędził więcej czasu ze swoją partnerką niż bez niej. W szczerych, otwartych wywiadach kobiety i mężczyźni z pokolenia 80+ opowiadają o miłości, żałobie, związkach oraz dążeniu do szczęścia. Dyskutują o momencie szoku, gdy zabrakło najbliższej im osoby i o procesie uczenia się życia w pojedynkę. Reżyserka układa ich indywidualne historie w chór głosów przeplatający się z abstrakcyjnymi obrazami na granicy snu oraz muzyką interpretującą ich wewnętrzne życie. To wszystko tworzy kolekcję różnych sposobów patrzenia na miłość, życie, samotność i śmierć. Film jest testamentem pokolenia, które odchodzi, a zarazem niezwykle wzruszającą lekcją miłości. Zabierają ze sobą bezwarunkową afirmację życia, bez oglądania się w tył i analizowania tego, co ich spotkało.

Dokumentalna historia o dorastającym dziecku ulicy. Sanyi to ośmioletni chłopiec, którego reżyser poznał ponad dekadę temu na podwórku. Był niesfornym, uzależnionym od adrenaliny anarchistą, który mówił dokładnie to, co myślał. Nie miał własnego pokoju, żył z babcią, matką, ojcem i dwojgiem rodzeństwa w 30-metrowym mieszkaniu. Na ulicy szukał przestrzeni, pozwalając puścić wodze fantazji i oddać się szalonym, dzikim zabawom. Ulica to jednak stresujące miejsce. Kręci się tam mnóstwo dziwnych typków i trzeba prowadzić braterską walkę, aby przetrwać, być twardym i poczuć prawdziwe życie. Film jest zapisem dziesięciu lat ulicznego życia Sanyiego. Widzimy, jak zmienia się z represjonowanego w ciemiężyciela, z młodszego w starszego brata, z niesfornego łajdaka w odpowiedzialnego opiekuna i wreszcie z dziecka ulicy w nihilistycznego nastolatka. Oczami węgierskiego intermedialnego artysty i reżysera, który sam od 12-tego roku życia włóczył się na deskorolce po ulicach Budapesztu, obserwujemy proces przechodzenia z pełnego zabaw radosnego dzieciństwa w pełną konformizmu dorosłość.

W górzystym regionie północnego Iranu grupa dobrych znajomych szuka sposobu na życie. Prowadzenie biznesu na pewno nie jest dla nich, irańska gospodarka pogrążona jest w zastoju. Najchętniej wyjechaliby z kraju, ale nie mają pieniędzy. Jedyne, co im pozostało, to szukać skarbów. Nie jest to całkowicie nierealistyczny pomysł w Iranie, gdzie tysiącletnie klejnoty i złote monety czekają na odkrycie w starożytnych grobowcach, katakumbach i jaskiniach. Poszukiwanie skarbów jest jednak surowo zabronione. Dołącza do nich reżyser filmu Hesam Eslami, który dokumentuje ich drogę w poszukiwaniu szczęścia. Filmuje, jak opracowują plany, debatując nad tajnikami różdżek, wykrywaczy metali i minikamer potrzebnych do znalezienia upragnionego garnka złota. Tymczasem policja prowadzi poszukiwania nielegalnych wykopalisk, a filmowani poszukiwacze robią co w ich mocy, by uniknąć złapania. Ta zabawa w kotka i myszkę, przeplatana wieloma humorystycznymi scenami, to historia o poszukiwaniu skarbów, która staje się poszukiwaniem szczęścia.

Obserwujemy Gerel i jej syna przez siedem dramatycznych lat, które zmieniły ich życie na zawsze. Gerel, agresywna mongolska nacjonalistka, nienawidzi Chińczyków i szefuje podziemnej grupie feministek w Ułan Bator - stolicy Mongolii. Organizują inspekcje domów publicznych i nielegalnych kasyn, nasyłając na nie policję i pouczając młode Mongolki, które w nich pracują. Sprzeciwia się korupcji, zanieczyszczeniu powietrza i wykorzystywaniu jej kraju przez obce korporacje. Gerel walczy dla ojczyzny i swojego macierzyństwa. Jej syn - Temuulen najczęściej zostaje sam w domu. Jego matka powoli zdaje sobie sprawę, że jej nienawiść związana jest z traumami. Musi zmierzyć się ze wszystkimi ważnymi dla niej problemami, aby stać się lepszą matką.