Gareth Edwards pojawił się na hollywoodzkim radarze w roku 2010 za sprawą filmu "Strefa X". Była to półamatorska produkcja science fiction, która podbiła serca widzów na całym świecie. Edwards udowodnił, że przy produkcji klimatycznego sci-fi zerowy budżet można sobie zrekompensować sprawnym montażem i zdjęciami, ciekawą (choć nienachalną) historią i kilkoma efektami specjalnymi domowej roboty. Wielu widzów po udanym seansie drżało z ekscytacji na myśl, co by było, gdyby ktoś pozwolił Edwardsowi wyreżyserować wysokobudżetową produkcję. "Godzilla" jest odpowiedzią na to pytanie.
W pewnej japońskiej elektrowni atomowej dochodzi do poważnej awarii skutkującej śmiercią kilku pracowników i zamknięciem placówki ze względu na domniemane radioaktywne skażenie okolicy. Oficjalnie winę za katastrofę ponosi wybuch reaktora, jednak Joe Brody wierzy że prawdziwa przyczyna leży gdzieś indziej i jest utajniona przez rząd. Jego wiara powoli przemienia się w napędzaną osobistą tragedią obsesję chęci odkrycia szokującej prawdy.
Powyższy opis wskazuje na obecność silnego wątku obyczajowego w filmie. Rzeczywiście Edwards bardzo rozciąga pierwszy akt, niejako zaspokajając swoje ambicje wykształtowane na gruncie kina niezależnego. Zabieg ten może się spotkać z nieprzychylnym nastawieniem widzów niecierpliwie wyczekujących scen totalnej demolki w wykonaniu tytułowego potwora, gdyż na zobaczenie Godzilli w pełnej krasie faktycznie będą musieli trochę poczekać. Prawdziwy problem rozciągniętej historii rodziny Brodych polega jednak na tym, że nawet sama w sobie nie jest zbyt porywająca. Co prawda Bryan Cranston (znany przede wszystkim z świetnej głównej roli w serialu "Breaking Bad") nadaje odpowiednich rysów psychologicznych postaci Joego, jednak grający jego syna Aaron Taylor-Johnson wypadł całkiem bezpłciowo. Fakt ten waży na odbiorze bohaterów "Godzilli" tym bardziej, że postać Taylora-Johnsona wysuwa się na pierwszy plan w późniejszej części filmu.
Jednak trzeba przyznać, że raczej nikt nie zamierza oglądać blockbustera pokroju "Godzilli" dla wyśmienitego aktorstwa. Tutaj liczy się przede wszystkim realizacja scen akcji i jak najlepsze wykorzystanie efektów komputerowych. Z tego zadania twórcy filmu wywiązali się wyśmienicie. Gdy już następują długo oczekiwane sceny w których pierwsze skrzypce grają monstrualne potwory, widać że Edwards odpowiednio wydał każdego dolara przeznaczonego na wizualną stronę filmu. Sceny walk i zniszczenia, choć czasami pokazywane z minimalistycznej perspektywy (ponowny ukłon w stronę poprzedniego dzieła reżysera), robią piorunujące wrażenie. Dbałość o detale przywodzi na myśl "Avatara" Jamesa Camerona i pozwala zachwycać się każdą kolejną sceną.
Wracając do linii fabularnej: największym problemem filmu jest jego powaga i patos. Twórcy chyba nie do końca wyczuli konwencję gatunku (albo za bardzo zapatrzyli się w dzieła Christophera Nolana) i postanowili nakręcić film o ogromnej jaszczurce walczącej z porównywalnie ogromnym insektem na poważnie. Wątki humorystyczne w filmie są sporadyczne i próżno można się w całej groteskowej historii doszukiwać przymrużenia oka.
W pewnej japońskiej elektrowni atomowej dochodzi do poważnej awarii skutkującej śmiercią kilku pracowników i zamknięciem placówki ze względu na domniemane radioaktywne skażenie okolicy. Oficjalnie winę za katastrofę ponosi wybuch reaktora, jednak Joe Brody wierzy że prawdziwa przyczyna leży gdzieś indziej i jest utajniona przez rząd. Jego wiara powoli przemienia się w napędzaną osobistą tragedią obsesję chęci odkrycia szokującej prawdy.
Powyższy opis wskazuje na obecność silnego wątku obyczajowego w filmie. Rzeczywiście Edwards bardzo rozciąga pierwszy akt, niejako zaspokajając swoje ambicje wykształtowane na gruncie kina niezależnego. Zabieg ten może się spotkać z nieprzychylnym nastawieniem widzów niecierpliwie wyczekujących scen totalnej demolki w wykonaniu tytułowego potwora, gdyż na zobaczenie Godzilli w pełnej krasie faktycznie będą musieli trochę poczekać. Prawdziwy problem rozciągniętej historii rodziny Brodych polega jednak na tym, że nawet sama w sobie nie jest zbyt porywająca. Co prawda Bryan Cranston (znany przede wszystkim z świetnej głównej roli w serialu "Breaking Bad") nadaje odpowiednich rysów psychologicznych postaci Joego, jednak grający jego syna Aaron Taylor-Johnson wypadł całkiem bezpłciowo. Fakt ten waży na odbiorze bohaterów "Godzilli" tym bardziej, że postać Taylora-Johnsona wysuwa się na pierwszy plan w późniejszej części filmu.
Jednak trzeba przyznać, że raczej nikt nie zamierza oglądać blockbustera pokroju "Godzilli" dla wyśmienitego aktorstwa. Tutaj liczy się przede wszystkim realizacja scen akcji i jak najlepsze wykorzystanie efektów komputerowych. Z tego zadania twórcy filmu wywiązali się wyśmienicie. Gdy już następują długo oczekiwane sceny w których pierwsze skrzypce grają monstrualne potwory, widać że Edwards odpowiednio wydał każdego dolara przeznaczonego na wizualną stronę filmu. Sceny walk i zniszczenia, choć czasami pokazywane z minimalistycznej perspektywy (ponowny ukłon w stronę poprzedniego dzieła reżysera), robią piorunujące wrażenie. Dbałość o detale przywodzi na myśl "Avatara" Jamesa Camerona i pozwala zachwycać się każdą kolejną sceną.
Wracając do linii fabularnej: największym problemem filmu jest jego powaga i patos. Twórcy chyba nie do końca wyczuli konwencję gatunku (albo za bardzo zapatrzyli się w dzieła Christophera Nolana) i postanowili nakręcić film o ogromnej jaszczurce walczącej z porównywalnie ogromnym insektem na poważnie. Wątki humorystyczne w filmie są sporadyczne i próżno można się w całej groteskowej historii doszukiwać przymrużenia oka.
Pisząc o najnowszej "Godzilli", nie sposób uciec od porównań do poprzedniej amerykańskiej próby przeniesienia na światowe ekrany tego elementu japońskiej popkultury. "Godzilla"Rolanda Emmericha z 1998 roku nie została zbyt przychylnie przejęta przez krytyków, widzów i znawców tematu, ale osobiście muszę przyznać, że miała w sobie to coś, co powodowało wypieki na twarzy ówczesnej nastoletniej młodzieży. Myślę, że Emmerich odpowiednio wyważył akcję i humor, biorąc pod uwagę standardy końca lat 90. Oprócz tego zasadnicza różnica pomiędzy filmami Emmericha i Edwardsa przemawiająca na korzyść tego pierwszego polega na tym, że wydłużył on końcówkę a nie początek filmu. Jednak czas nie jest łaskawy dla widowisk opierających się na efektach specjalnych i jeśli chodzi o rozmach, to oczywiście nowsza "Godzilla" wygrywa w przedbiegach.
"Godzilla" AD 2014 to kawał solidnego kina sci-fi. Wygląd potwora nawiązujący do klasycznych japońskich filmów z jego udziałem zadowoli zarówno sentymentalistów, jak i widzów niespecjalnie związanych z tematem. Fabularne balansowanie pomiędzy kinem obyczajowym a letnim blockbusterem sprawia, że film na pewno wyróżnia się na tle innych produkcji tego typu, a wszyscy odbiorcy uzbrojeni w brak dystansu do przedstawianej historii powinni wyjść z kina usatysfakcjonowani. Ci bardziej zdystansowani mogą momentami poczuć lekkie zażenowanie, które jednak będzie skutecznie tłumione przez świetną oprawę wizualną filmu.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Godzilla (2014)
Zróbmy sobie GodzillęPrawdopodobnie jestem jedną z całych pięciu osób w Polsce, którym podobała się "Godzilla" spod dłuta pana... czytaj więcej
6
Recenzja Godzilla (2014)
Strażnik harmonii"Godzilla" Garetha Edwardsa to zaskakująco dobrze zrealizowany blockbuster; łączy w sobie klimat... czytaj więcej
7
Recenzja Godzilla (2014)
Monster KingNie dziwię się oburzeniu Japończyków po premierze "Godzilli" Rolanda Emmericha. Słynny jaszczur nie jest... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
