Dla mnie dwójka jest jeszcze lepsza. Prawdę mówiąc, to dosłownie ciut zabrakło w moim odczuciu to gry perfekcyjnej. Gdyby nie jeden mankament, to dałbym dychę.

A chodzi o respawn wrogów. Wielu się na to skarży, ja wyjątkiem nie będę. Z jednej strony ten element powoduje, że niemal bez przerwy czuć oddech wroga na karku, ale z drugiej, szczególnie w poziomach na Alasce, pozbawia to satysfakcji z pokonywania wrogów, bo gdy chwilę później wracamy do tej samej lokacji, którą wcześniej „oczyściliśmy” okazuje się, że musimy pokonać przeciwników na nowo. Potrafi to nieźle wnerwić, a szkoda, bo poza tym gra sprawia dużo przyjemności.

NOLF2 wyciągnął z jedynki to, co było w niej najlepsze i wzniósł to na jeszcze wyższy poziom. Dla mnie obie części NOLF to przede wszystkim humor i duży dystans ze strony twórców. NOLF2 wręcz kipi humorem i parodią. Gra jest znów zróżnicowana, zarówno jeśli chodzi o lokacje, jakie odwiedzamy jak i wrogów, których musimy na swej drodze pokonywać. Podobać się może arsenał broni i gadżetów specjalnych. Poza tym widać duży przeskok między obiema częściami jeśli chodzi o warstwę wizualną. Grafika jest naprawdę ładna i wydaje się, że trochę wyprzedzała swoje czasy i wyglądała nie gorzej od wielu, wielu nowszych tytułów. Zachwyca dbałość o detale i bardzo ładna animacja, ta gra jest po prostu dużo płynniejsza.

Szkoda, że tytuł dziś nie jest zbyt łatwo dostępny, nie ma go ani na Steamie ani na GOG’u. Niemniej, jeśli tylko będziecie mieli okazje dorwać tę perełkę, to róbcie to bez zastanowienia!

9/10