Jedynka świetna, dwójka niemal doskonała, a jak trójka? TYLKO bardzo dobra. Gra angażująca, ale liczyłem na zdecydowanie więcej.

Zacznijmy od zalet. Wizualnie wypada jeszcze, jeszcze lepiej. Sceneria jest genialna, bardziej psychodeliczna i niepokojąca. Efekty są jeszcze lepsze. Wachlarz potworów jest bogatszy i równie pomysłowy i przerażający (tylko pielęgniarki trochę takie se). Odważę się stwierdzić, że jest to jak dotąd najstraszniej wyglądająca gra jaką widziałem. Dźwięk znowu świetny. Potwory wydają jeszcze straszniejsze odgłosy, a radio szaleje jak opętane. Muzyka wg mnie citu gorsza od tej z dwójki. Utwory rockowe brzmiały świetnie, ale czasami (jak dla mnie) nie pasowały do sytuacji (zwłaszcza te z wokalem). Klimatyczny ambient po raz kolejny wymiata.

Gameplay jest bardzo podobny do tego z poprzednich części. Rozbudowano nieco sterowanie i inwentarz. Można chodzić na boki i blokować ciosy (z jakiegoś powodu blok trwa 2 sekundy- bez sensu), a ekwipunek jest wyraźnie podzielony na rodzaje przedmiotów (mała rzecz, a cieszy).

Wady- tych niestety jest trochę. Przede wszystkim gorsza fabuła. Elementy psychologiczne, symboliczne zostały zastąpione wątkami kultu i mrocznej przepowiedni. Jest bardziej przewidywalnie, schematycznie, dosłownie, momentami trochę kiczowato. Zabrakło subtelności i wieloznaczności. Postacie mniej ciekawe, część (czyli Vincent i Claudia) strasznie przerysowana i irytująca. Końcówka nie wywołała na mnie żadnych emocji, po prostu wielkie łubudu z wielkim potworem i potem wielkie "huraaa". Drugi spory minus. Zdecydowanie za dużo walk. Mniej zagadek, mniej fabuły, mniej tajemnicy, więcej walk. Gdzie kol wiek pójdziemy, atakuje nas chmara potworów. Starcia z potworami częściej irytowały, zamiast trzymać w napięciu. W poprzednich częściach idealnie to wyważono- potwory pojawiały się, głównie pojedynczo wtedy kiedy trzeba. Kamera i sterowanie jak zwykle toporne i drażniące. Czepialstwo, ale przeszkadzał mi "format" bossów. Starcia z bossami stały się bardziej epickie, potwory są momentami olbrzymie, co mi gryzło z estetyką horrorów. Wolę bardziej skromne starcia z bossami z dwójki. Ostatni mój problem z trzecią częścią, bardziej subiektywnie. Poziom trudności jest totalnie przegięty. Wspomniałem, że za dużo potworów, niestety zupełnie odwrotnie jest z amunicją i apteczkami. Grałem na normal, ale co chwilę ginąłem, ponieważ skończyły mi się naboje i apteczki. Co prawda można walczyć bronią białą, ale dużo ataków nie można uniknąć. Często (w tym w walce z finalnym bossem) uchodziłem z życiem z ostatnim nabojem, w krytycznym stanie. Niektóre potwory są przesadnie trudne, najgorsze były latające potwory z ostrzami (są szybkie, trudno je trafić z broni palnej, biała nie dosięga, a ich ataki są liczne i prawie nieuniknione). Silent Hill 3 był najzwyczajniej frustrujący. Taki hardkor powinien być w wyższych poziomach trudności. Jak wspomniałem, to jest wada z mojej perspektywy, pewnie wielcy, hardkorowi gracze nie mają problemu z tym. Już boję się levelu hard.

Podsumowując. Silent Hill 3 to taki typowy seuqel. Wszystkiego więcej, niby mocniej, ale zabrakło tego uroku i klimatu z poprzednich części. Fabuła co prawda posiadała parę twistów, ale była bardziej oklepana, banalna i przerysowana. Zamiast subtelnej symboliki, elementów psychologicznych, walczymy z złym kultem i gigantycznymi potworami rodem z ostatnich części Resident Evil. Wizualnie jest doskonale, dźwięk i design znowu świetny. Ci których zachwyciły poprzednie części powinni w nią zagrać, nawet jeżeli nie jest aż tak powalająca.