Pierwsze Silent Hill powstało w czasach kiedy na rynku dominowała seria Resident Evil. Inspiracje kultową serią są widoczne, jednak gra wprowadza od siebie dużo ciekawych rozwiązań. Świetny pomysł z oświetleniem, mgłą, scenerią i radiem.

Grafika jak na tamte czasy wygląda bardzo dobrze, otoczenie w pełni trójwymiarowe, a kamera tym razem jest dynamiczna i można ją kontrolować. Klimat jest największą zaletą, czuć cały czas niepokój i strach. Muzyka skromna, ale także klimatyczna. Odpowiednia ilość starć (prymitywnych, ale to nie przeszkadza) i pomysłowych zagadek.

Wady? Bardzo kiepski voice acting i dialogi. Fabuła jest okej, ale dużo jej brakuje do drugiej części. Design większości potworów jest słaby- pterodaktyle (?), garbate pielęgniarki (??), gigantyczne owady (???), czy zmutowane jaszczurki z kanałów (????), mało oryginalne. Dużo gorsze od tych z następnych części, tutaj przypominają potwory z starych filmów klasy B. Kamera chociaż dynamiczna, to lubi płatać figle i trudno się połapać gdzie się znajduje przeciwnik, a gdzie przedmiot. Gra posiada kilka zakończeń, ale nie podobają mi się czynniki jakie mają wpływ na finał. Bez spojelrowania- dobre zakończenie uzyska się jeżeli w trakcie etapu A znajdziesz przedmiot X, a w etapie B pogadasz z osobą Y itd. To wszystko zależy od ślepego fartu, zdecydowanie wolał bym o zakończeniu decydowały podjęte podczas rozgrywki decyzje, czy sposób grania.

Podsumowując. Silent Hill to niezaprzeczalny klasyk survival horrorów. Niezapomniany klimat, scenografia, warstwa audiowizualna. Jeżeli jesteś fanem horrorów, lubisz klasyki i masz możliwość zagrania to nadrób zaległości bo naprawdę warto.