Sam początek filmu wywołał u mnie ziewanie. Niezbyt ciekawi główni bohaterowie, pracownik baru ucieka z żoną szefa. Spodziewałem się, że szef okaże się bandziorem i zacznie ich ścigać. Jak bardzo się myliłem!
Psychologia postaci jest tutaj wyraziście zarysowana - Ray, główny bohater, to niewdzięczny cwaniak, człowiek bezwzględny, którego potem trawią wyrzuty sumienia. Marty, jego szef, to istota słaba psychicznie, bogacz który nie potrafi poderwać żadnej dziewczyny a ucieczka jego żony niszczy mu samoocenę - i prowadzi do szalenie głupich decyzji. Detektyw - prosty redneck, który za kasę - a następnie intrygę - staje się bezlitosnym mordercą i prześladowcą. Abby (chyba najlepsza rola McDormand!) to młoda dziewczyna, nieszczęśliwa w związku, którą życie uczy, jak walczyć. Jedyną pozytywną postacią w tym zepsutym świecie zdaje się być czarnoskóry kolega z baru, który dla wszystkich jest serdeczny i wyciąga pomocną dłoń, niezależnie od sytuacji.
Ten film zaskakuje. Świetny montaż i styl prowadzenia akcji - na który dziś mówimy 'tarantinowski'. Doskonała gra światła i cienia, klimat neo-noir.
Fabuła ciągnie się powoli, jednak - paradoksalnie - ta powolność filmu pobudza serducho do szybszego bicia. Bardzo ale to bardzo przypomina mi dwadzieścia lat młodszy 'To nie jest kraj dla starych ludzi' tych samych reżyserów.
Właśnie za takie filmy naprawdę cenię braci Coen.