tego nie zmienia, bo nazbyt chaotyczna i widz nie ma szans się zaangażować w kibicowanie komukolwiek. Ale to widz jeszcze wybaczy, bo domyśla się, że to jedynie chwila przed burzą.

Potem mamy sekwencję ataku - zrealizowaną dość dobrze i dynamicznie. Widz się włącza i angażuje.

Potem nasz bohater, niesłusznie oskarżony, ucieka. Film staje się wariacją na znany temat "Ściganego". Pościg za ciężarówką zrealizowany naprawdę dobrze. Widz widzi, że ścigający są tuż-tuż i bohaterowi nie będzie łatwo.

Z drugiej strony, nasz bohater - taki profesjonalista znający wszystkie sztuczki - dlaczego on, motywowany sentymentem, popełnia aż tak kardynalne błędy i daje się namierzyć?

Postać odnalezionego ojca bohatera cokolwiek przedobrzona. On naprawdę wszystko przewidział i na wszystko się przygotował? I nie boi się stawić czoła prywatnej armii?

Trochę irytuje to, iż prywatna firma wojskowa ma dostęp do informacji lepszy nawet od Secret Service i FBI razem wziętych. To chyba mało realne.

Dziesiątki "żołnierzy" prywatnej armii bez mrugnięcia okiem idą do ataku na polityczne centrum najpotężniejszego państwa świata. I wierzą, że ujdzie im to płazem, bowiem gdzieś za granicą sobie znajdą azyl? Może to zgodne z kanonami gatunku, ale mało wiarygodne.

A z drugiej strony główny bohater potrafi w każdej chwili stać się jednoosobową armią, niczym jakiś Rambo.

Opowieść jest całkowicie przewidywalna w kwestii tego, kto okaże się pociągającym za sznurki czarnym charakterem. Zero zaskoczeń.

-

No i na koniec: jakoś tak dziwnie się dziś ogląda zdjęcie ze szczytu G20, na którym Putin, jak się okazało zupełnie niewinny, stoi niczym równy między równymi.