Wprawdzie w filmie więcej jest zramolałej staruszki gadającej ze swym nieżyjącym mężem (tatusiem Bridget Jones, zresztą) niźli żelaznej lady, wprawdzie widzowi nic się nie opowiada o konkretnych sukcesach i dokonaniach Małgośki Thatcher (z wyjątkiem powodzenia w militarnym odbiciu Falklandów), wprawdzie ta jej żelazność i niezłomność przejawia się głównie werbalnie... wprawdzie niejeden młodszy widz może zachodzić w głowę jakim cudem kobieta utrzymała się na 10 Downing Street tak długo.
Ale Meryl Streep, jak zwykle, daje radę.
Inna sprawa, że konwencjonalny film biograficzny, mozolnie wykładający nam życiorys osoby od dziecięctwa do prawie śmierci - to też nie byłaby moja bajka.

Summa summarum, choć z zastrzeżeniami, jednak warto.