Już od pierwszych scen filmu można odnieść wrażenie, że Nick Cave jest człowiekiem nieszczęśliwym. Budzik dzwoni, ten nieśpiesznie go wyłącza, mając minę jakby za chwilę znów musiał zmierzyć się z mnóstwem codziennych problemów, które go przerastają. Niemrawo podnosi się z łóżka, zostawiając w nim żonę, która nawet nie wychyla głowy zza kołdry (przez cały czas trwania filmu widzimy ją chyba tylko raz na archiwalnych fotografiach).
Potem spotkanie z psychoterapeutą, przyjacielem z zespołu, ludźmi pracującymi z nim nad owym filmem i kilkoma osobami, z którymi niegdyś współpracował. Tym, co najbardziej zastanawia podczas tych spotkań jest to, że Cave cały czas wydaje się być nieobecny i w rozmowach tych nie widać jakiegoś większego zaangażowania z jego strony. W którejś scenie, bodajże z ust Ray'a Winestone'a, pada stwierdzenie, że Cave się dorobił i mógłby już żyć sobie spokojnie nie pracując i niczym się nie przejmując, na co muzyk odpowiada coś w rodzaju tego, że musi on tworzyć, bo to pozwala mu żyć. Dziwne tylko, że to całe jego tworzenie bardziej przypomina agonię niż proces, który powinien dawać mu radość i satysfakcję.
Przyzwyczaiwszy się już do depresyjnego nastroju filmu, możemy dowiedzieć się z niego kilku bardziej lub mniej ciekawych rzeczy na temat prywatnego i zawodowego życia artysty oraz poznać drobne ciekawostki dotyczące innych muzyków. Te fragmenty dają nam jeszcze jakiś obraz poszczególnych sytuacji, ogólnie rzecz biorąc jednak narracja prowadzona przez muzyka bardziej przypomina snucie zawoalowanej opowieści pełnej dziwnych haseł i skrótów myślowych, niż udzielanie informacji, z których wprost możemy się czegoś dowiedzieć. Tworzy to w efekcie wrażenie, że historia jest w zbyt dużej mierze, jak na dokument, inscenizowana, udawana i patetyczna.

Być może, gdybym był większym fanem Australijczyka, bardziej doceniłbym ten film (a może byłoby odwrotnie), bo próbując patrzeć obiektywnie na autoprezentację tego artysty mam wrażenie, że nie jest ona zbyt szczera.