Dziwi mnie trochę czemu tacy aktorzy jak William Hurt, Forest Whitaker czy Sigourney Weaver zdecydowali się na zagranie w tak przeciętnym filmie. Nie jest to co prawda denny obraz, ale niczym specjalnym się nie wyróżnia. Ot zwykła sensacyjka z ciekawym, choć niestety nie w pełni wykorzystanym pomysłem na przedstawienie zamachu na prezydenta USA.

Główna nowość w „8 częściach prawdy” polega na pokazaniu historii z punktu widzenia kilku osób (wg polskiego tytułu ośmiu, co nie jest do końca zgodne z prawdą). I faktycznie film rozpoczyna się pokazując nam część wydarzeń, którą widziała na ekranach telewizorów producentka telewizyjna - Rex Brooks. Te pierwsze 15 minut trzyma w napięciu jest zaskakujące i nawet trochę wzruszające. Później akcja nagle się zatrzymuje, a my cofamy się w czasie do godziny 12 by zobaczyć jak to samo wydarzenie odebrał ktoś inny. I tu pojawia się pierwszy problem. Otóż to co widzieli kolejni bohaterowie w czasie zamachu, nie wnosi wiele do rozwiązania całej historii. Twórcy jakby obawiają się, że zbyt szybko przedstawią nam cała prawdę, dlatego też kolejne części układanki przerywają akurat w kluczowych momentach, po których wiedzielibyśmy znacznie więcej. Przez to oglądanie kolejnych kilku wersji te samej sytuacji nie jest specjalnie interesujące, akcja zwalnia, a film niestety zaczyna nudzić.

Tak więc to co miało być siłą „8 części prawdy” zawodzi i to bardzo. Co ciekawe, po piątym powrocie do godziny 12, twórcy jakby nagle zorientowali się, że kolejna powtórka z tych samych wydarzeń będzie zdecydowaną przesadą i ostatnie 3 relacje połączyli w jedną. O dziwo taki zabieg wyszedł filmowi na dobre, bo w ostatnich kilkunastu minutach, akcja nabiera tempa, pojawia się napięcie i film zaczyna znów interesować. Wtedy twórcy wprowadzają kilka zgrabnych zwrotów akcji i zaskakujących niespodzianek.

Drugim problemem filmu jest liczba dziur w fabule, naciągnięć i nieścisłości, które pojawiły się niestety podczas łączenia 8 historii w jedną. Całe szczęście nie są one aż tak widoczne podczas oglądania filmu i dochodzą do głosu dopiero bo zakończeniu seansu. Niemniej jednak są i za to spory minus.

Pomijając kłopoty z realizacją pomysłu oraz występujące miejscami słabe i zwyczajne dialogi, twórcom udało się całe szczęście w przekonujący, sprawny i bardzo efektowny sposób pokazać panikę po zamachu terrorystycznym. Dziesiątki statystów biega w popłochu po placu, ulicach, chodnikach w poszukiwaniu swoich bliskich, chcąc uciec jak najdalej od miejsca zamachu, a w tym tłumie ochroniarze próbują znaleźć mordercę prezydenta. Naprawdę wyszło to bardzo dobrze. Poza tym twórcy oferują nam dwa ekscytujące, dobrze sfilmowane pościgi (kamera drży, ale bez przesady) oraz mały komentarz na temat różnicy pomiędzy tym co pokazywane jest nam w telewizji, a rzeczywistością…

6/10