Abu Haraz to niewielka wioska nad Nilem w samym środku pustyni w Północnym Sudanie. Wylewy rzeki i pory roku tworzą rytm życia społeczności, którą reżyser filmu obserwuje przez kilka lat. Widzimy na ekranie jak nauczyciel uczy dzieci nowego słowa – biedny. Choć w sensie materialnym wioska wydaje się surowa, to nie brakuje w niej kolorów życia, śmiechów i rodzinnego ciepła. Budowa gigantycznej tamy na Nilu przerywa jednak odwieczny, naturalny rytm życia mieszkańców Abu Haraz. Bezskutecznie próbują protestować przeciwko budowie tamy, ale przegrywają walkę. Okazuje się, że muszą przygotować się do przeprowadzki w zupełnie nieznane miejsce. Przed opuszczeniem osady muszą zniszczyć swoje domy, zanim zaleje je woda. Starszyzna wioski poważnie zastanawia się również nad zabraniem ze sobą prochów przodków, które znajdują się w grobach w okolicznym cmentarzu. Tak nakazuje im tradycja. Nowym miejscem do życia jest sztucznie zbudowana miejscowość pośrodku pustyni. Zmienia ona wszystko w życiu przesiedleńców, a nową atrakcją okazuje się telewizor. Sulejman gnany melancholią i smutkiem wraca jednak do Abu Haraz, aby ujrzeć raz jeszcze swój utracony raj.

Dokument opowiada o liczącej 50 tysięcy mieszkańców wiosce Abu Haraz w Sudanie Północnym. Z związku z budową tamy na Nilu tereny, na których leży osada, mają wkrótce zostać zatopione. Ludzie, którzy do tej pory zajmowali się rolnictwem, muszą zaadaptować się do życia w obcym mieście. Niektórzy z nich nie zgadzają się na przymusowe przesiedlenie i postanawiają zostać do końca w miejscu, w którym spędzili całe życie, nawet w obliczu interwencji wojska.