Nie do końca zgodzę się by to było "noir". Dlatego też szkoda że przegapiłem prelekcję na Letniej Akademii Filmowej, bo jednak posłuchałbym jak pan specjalista wyjaśnia powód przynależności do gatunku. Nawet jeżeli walnąłby spoilerem, jak to miał w zwyczaju. Dla mnie to po prostu thriller.
Główni bohaterowie biorą ze sobą autostopowicza i okazuje się on być psychopatycznym mordercą. W kilka minut stają się zakładnikami. A killer zabiera ich ze sobą wszędzie, nawet gdy przestają mu być potrzebni. Temat prosty jak drut, w dodatku scenariusz bywa głupawy. O dziwo obie te cechy działają na korzyść filmu. Czarny charakter ma wciąż na muszce bohaterów, akcja gna do przodu, śledztwo zatacza kręgi. Jest napięcie, jest zabawa. Kino tamtych lat im mniej jest skomplikowane, tym mniej pytań trzeba zadawać. I dobrze.
Jest tu kilka żelaznych zalet. William Talman to główna. Świetna kreacja psychola, któremu wyraźnie sprawia frajdę męczenie ofiar. Jego przymrużone oko także jest upiorne. Nie narzekam na resztę bohaterów, którzy tacy święci nie są. Okazuje się że nikt ich nie będzie szukał, bo pojechali do Meksyku na panienki. Mieli pecha. Finał nie zawodzi- był do przewidzenia, ale emocje pozostały. Krótki czas trwania na plus. Takie historyjki właśnie tyle powinny zajmować.
Warto.