Po czym poznaje się arcydzieło? Po tym, jak obchodzi się z nim czas. Jeśli 80 lat później obraz wciąż ogląda się z zainteresowanie, to ma się pewność, iż jest to dzieło wielkie. I taki jest "Błękitny Anioł". Choć miejscami archaiczny, to jednak wciąż o głowę bije niejedną współczesną produkcję. Partie komediowe bawią być może dziś nawet jeszcze bardziej niż kiedyś, wzbogacone pewną groteskowością spowodowaną zmianami kulturowymi. Teatralny, miejscami chwytający się kiczowatych wręcz sztuczek (czarny kot) w części dramatycznej, mimo wszystko w dalszym ciągu pozostaje wiarygodnym dramatem człowieka, który poświęcił wszystko za rzecz, która okazała się tego poświęcenia niewarta.

"Błękitny Anioł" miał być aktorskim popisem Emila Janningsa. I jest nim, oczywiście. Lecz cóż z tego, kiedy na ekranie jesteśmy świadkami narodziny prawdziwej legendy. Od pierwszej sceny, kiedy widzimy Lolę Lolę jako prostą, bezceremonialną dziewczynę wyczuwa się w grającą ją Dietrich naturalną siłę. Kiedy obraz dobiega końca, mamy już do czynienia z aktorką świadomą mocy swego żywiołu. Cudowny kadr z uścisku Dietrich i Albersa to punkt zwrotny w karierze niemieckiej aktorki. Od tego momentu jest już gwiazdą, a wkrótce stanie się legendą.

Bez Dietrich ten film dużo by stracił. Za jej sprawą stał się wiecznie żywy i dobrze, bo to wciąż znakomite kino.