Zgadza się, jak czytam niektóre komentarze to mi ręce opadają. Nie są w stanie zrozumieć ani wczuć się w dane czasy, klimat, do tego polowy filmu nie zrozumieją i później nie wiedza dlaczego Barbara została... Tak jak napisałeś, to surowe kino jak i sami Niemcy, taka ich natura, przy tym kino dla Polaka specyficzne i należny brać na to poprawkę.

Zgadzam się z Wami i generalnie też odnoszę wrażenie, że dzisiejsza publiczność w coraz większym stopniu chce tylko na okrągło oglądać siebie i odbicie świata, w którym sama żyje, swoich problemów i porywów. No i swojej estetyki.

Tym niemniej, muszę przyznać, że ja również mam w stosunku do tego filmu pewne zastrzeżenia. Po pierwsze, o ile na ogół zupełnie nie przeszkadza mi wolne tempo narracji, to w wypadku Barbary film był dłużyznowaty. Jak na ten czas trwania, przydałoby się trochę więcej postaci drugoplanowych i tła obyczajowego. Nie zawadziłoby też poznać trochę lepiej główną bohaterkę. Pomysł z tym, że zostajemy wciągnięci do obserwowania jej historii w pewnym momencie jej życia, a całą przeszłość o niej oraz to, kim jest, wywnioskujemy z bieżących wydarzeń jest bardzo ciekawy w dobie mody na reminiscencje, "flashbacki", itp., ale scenarzysta się nie popisał, bo wydarzeń bieżących, spotkań i relacji z ludźmi jest zbyt mało i są one zbyt ubogie, by nam coś o bohaterce powiedzieć. Można to tłumaczyć surowością kina i natury niemieckiej, można postulować, że chodziło bardziej o przedstawienie pewnej rzeczywistości i jej konsekwencji, niż o psychologizm, tym niemniej, jak dla mnie, efekt jest taki, że trochę patrzymy na Barbarę z boku i empatia ma trudności ze znalezieniem budzika. Barbara chce uciec, ale nie do końca wiemy, dlaczego. Wątek z narzeczonym też jest dość niejasny: mógłby wrócić do DDR? Nieufność wobec Andre, dobitnie manifestowana na każdym kroku prawie do samego końca filmu, też staje się w pewnym momencie psychologicznie podejrzana, a na pewno -- nużąca.

Oddanie realiów oceniłbym na szkolną "4-kę", i to chyba z minusem. Wszystko niby na miejscu, ale bardzo czuło się dyktę i teatr.

Film ciekawy, ale, umówmy się, do takiego "Życia na podsłuchu" czy "Kobiety z Chechpoint Charlie" "Barbara" nie ma podejścia -- ani w ujęciu realiów, ani w jakości fabuły.