Skąd wiemy, że nie dekapituluje Audrey?????? POsłuchaj tego, co mówią policjanci (o śmierci pisarza (sekwencja z godz. 1:37 filmu) -


Nagle robi mu się cieplej, do tego boli go głowa - bo właśnie jego osobowość zaczyna zamieniać sie w Charliego

KObieta na plaży - ja nie nazwię tego "symbolem nienazwanego i niedającego się określić piękna", to może marzenie o normalności, o kobiecie (związku, rodzinie), przeciwieństwo samotności, morderstwa, zła.

Rzeczywiście nie jest jasno powiedziane, co się dzieje z ciałem Audrey po jej śmierci. Charlie po prostu je wynosi, potem przynosi tajemnicze pudełko. Moim zdaniem, Audrey m.in. z powodu swojego stylu pisania, który bohaterowi wydaje się być oburzający - jest bardziej brzemieniem, od którego Barton musi się uwolnić, a jej śmierć jest aktem wyzwolenia od uprawianej przez nią - ściśle szablonowej - twórczości. Teraz tak, Po otrzymaniu pudełka Barton rzeczywiście doznaje szaleńczego ataku weny, jego blokada natychmiast znika na wskutek czego kończy dzieło swojego życia... Jeżeli w pudełku znajduje się głowa Audrey, może to symbolizować szablony, od których się uwolnił (w myśl angielskiego przysłowia "thinking outside the box"), bo raczej mało prawdopodobne, aby pod wpływem jej weny - utworzył skrajnie różne dzieło - nie trzymałoby się to kupy. Jednak możliwe, że w pudełku rzeczywiście znajduje się dusza Bartona zwrócona mu przez Charliego - Diabła, jednak wtedy cała zabawa z odcinaniem głów traci sens - a jest to dość mocno podkreślane w filmie "this is my uniform". Osobiście zostawiam to pytanie bez odpowiedzi, chociaż kupy trzyma się bardziej wersja z duszą, bez względu na to, czy i komu wydaje się to naciągane. Szatan zwraca Bartonowi duszę - prosty symbol.

Scenę powrotu Charliego można interpretować różnie - Charlie jest wyraźnie przedstawiony jako przyczyna nagłego wzrostu temperatury, ale jakby działo się to wyłącznie w głowie Bartona, policjantom raczej nie zrobiłoby się gorąco. To symbol. Codzienne, zwykłe życie, przedstawione jest jako piekło pozbawione głębi - idealnie w to wpasowuje się obraz hollywood.

Kobietę według mnie, należy bardziej rozumieć w kontekście obrazku na ścianie... ich relacja jest dość oczywista. W małym, obskurnym pokoiku hotelowym - symbolizującym, jak już wspominałem, smutne pozbawione głębi życie - piekło, jest powieszony obrazek; jest mały, ładny, kolorowy - zupełnie odcina się nastrojem od reszty pomieszczenia - może być to symbol kina, jako że wymiary są podobne do ekranu kinowego i podobnie jak w kinie Barton, wpatrując się w niego, szuka ukojenia i poszukuje piękna - pragnie aby zainspirował go w pisaniu scenariusza.

W finałowej scenie, Barton przedstawia swoje arcydzieło rekinowi z wytwórni i zostaje wyrzucony niemal prosto na plażę. Odnalazł piękno - jakąś kosmiczną nirvanę - i nie ma na niego miejsca w życiu pełnym cierpienia - a przynajmniej lubię tak to widzieć. Prosty człowiek gnije "in this dump" i wcale nie interesuje go wyrwanie się z tego. Zauważ jak wpatrzony w obrazek jest policjant, któremu podoba się scenariusz Bartona - oczywiście może być to tylko scena wplecona w film po nic, ale zauważ, że jest to pierwszy i jedyny prosty człowiek, któremu podoba się sztuka bohatera i jest on wpatrzony w obrazek... symbolika aż razi oczy.

No i zjawia się kobieta, patrzy się w morze. mamy pierwszą, tak otwartą przestrzeń w całym filmie w opozycji do małego pudełeczka zawiniętego w papier pakunkowy. Kobieta może po prostu symbolizować nadzieję - co tłumaczyłoby jej wpatrzenie w ocean.

Właściwie z większością Twojej wypowiedzi się nie zgadzam :) ale napiszę tylko o "arcydziele" Finka.
Nie ma żadnego "arcydzieła", jest kalka jego poprzedniej sztuki teatralnej. Na początku filmu słyszymy zakończenie sztuki "...We'll hear from that kid. And I don't mean a postcard." Później gdy jeden z policjantów odczytuje nowe dzieło Finka słyszymy "We'll be hearing from that crazy wrestler, and I don't mean a postcard".

A weź napisz jeszcze cos odnośnie swojej interpretacji, bo bardzo lubię ten film i ciekawią mnie cudze spostrzeżenia.

Ja nie lubię czytać interpretacji innych, czytam pobieżnie by sprawdzić czy pokrywają się z moją. Moja jest w mniejszości z tego zauważyłem, ale nie uważam by moja była prawdziwsza czy lepsza od interpretacji innych. Film właśnie ma nam ukazać, ze jesteśmy zamknięci we własnych głowach -umysłach. Interpretacja jest otwarta, każdy jest inny i może (powinien)sobie ułożyć własny scenariusz, tak jak to próbował robić Fink :) Mi nie przeszkadzają już interpretacje innych, niepewność, niezdecydowanie, hałas za oknem.

A mi nie zaburza mojego odbioru ani interpretacji poznanie cudzego spojrzenia, a dodatkowo wzbogaca mnie o inny sposób postrzegania.

O to to, właśnie, scenariusz Finka (przynajmniej jego końcówka) jest kopią sztuki teatralnej. Wydaje mi się, że również i początek (przynajmniej jeśli chodzi o tych handlarzy rybami).

W zasadzie po kolejnym obejrzeniu Bartona Finka zawsze zastanawiam się nad motywem kobiety nad morzem, Jest to dla mnie najbardziej niejasny symbol w tym filmie. Zgadza się, że obrazek ten wyróżnia się w całym pokoju hotelowym, ale jest pytanie dlaczego on tam wisi, skąd się wziął i czy rzeczywiście wisi, czy to tylko wyobrażenie Finka. Ni do końca Twoje tłumaczenie symboliki obrazka (czy też zdjęcia) kobiety nad morzem mnie przekonuje. Jakieś takie banalne, ale może taki właśnie ma być. :)

I jeszcze ta mewa wpadająca do wody w ostatniej scenie, chyba jest martwa...???

Ona po prostu nurkuje.

A o tym nie pomyślałem. :-) Dziękuję.

Zgadzam się z większością. Za proste jest tylko dla mnie wytłumaczenie odklejania się tapety, czy też tych komarów, ale może się mylę i sam oczekuję zbyt dużych komplikacji w symbolice i metaforach w tym filmie.

Dla mnie film to najbardziej satyra na Hollywood - ośmieszająca to miejsce/środowisko niemiłosiernie - przecież szef wytwórni jest żałosny, ograniczony i obłudny, nie znający się na sztuce wyższej nazwijmy to tak. Przyznam, że choć film uważam za nie do końca udany, to ten wątek został przedstawiony b. fajnie, dowcipnie, z drwiącą ironią :). John Goodman też wnosi swoją grą do filmu zdecydowanie pozytyw.

Zgadza się. Możnaby stwierdzić, że Hollywood jest piekłem dla prawdziwych artystów, a czują się tam jak u siebie rózne męty, buraki i dorobkiewicze, także sprzedawczycy ze świata sztuki

Piekielnie piękny tekst

Coenowie uchwycili to wszystko bardzo zgrabnie, otwierając pole do morza interpretacji.
Ja mam jeszcze jedno skojarzenie, które nie padło w żadnym wątku na forum. Moim zdaniem Coenowie kpią tu z nastawienia artystów, jak u nas Witkacy w "Weselu", kojarzonym przede wszystkim z młodopolską chłopomanią.
Recepcjonista, operator windy, agent/Rogaty, marynarze i wiele, wiele innych, których Fink chciał opisać, a nad których życiem nie potrafił się pochylić. Fink pisał dla swojej kasty, to oczywisty wniosek. Został zaproszony do pracy nad sztuką filmową, kierowaną do ludzi, których opisał, gdzie oczekiwania fabryki zostały wyłożone wprost. Bohaterów jego sztuki próżno szukać na widowni w teatrze - oni chodzą do kina na schematyczne, przewidywalne filmy.
Fakt, że zaczyna nową opowieść w momencie w którym skończył sceniczną jest jasnym sygnałem, że robi to dla siebie - chce kontynuować dzieło życia, choć zmienił medium przekazu oraz odciął się od korzeni. Potrójne wyobcowanie, będące konsekwencją jego własnych decyzji: pomieszał grupy odbiorców i bohaterów, reguły gry oraz miejsce.