Trzeba przyznać, że pozytywne recenzje zaszkodziły temu filmowi - nie przyciągnęły (niestety) masowego widza do kina, a mogły rozczarować tych co już przyszli. I mnie też ten film rozczarował, ale tylko trochę.

Zacznę od tego, że wychodząc z kina miałem małą burzę mózgów. Musiałem przetrawić to, co zobaczyłem i porządnie przemyśleć co o tym filmie myślę. Blade Runner niesamowicie się zaczyna - widok na obrzeża Los Angeles, przelatujący statek i muzyka Zimmera. W kinie robiło to na mnie oszałamijące wrażenie i miałem autentycznie ciary. Parę razy zresztą póxniej się powtórzyło. Blade Runner ma takie sceny, gdzie twoją jedyną reakcją jest "wow". W ogóle przez jakąś pieewszą godzinę filmu (może dłużej, bo nie patrzylem na zegarek) miałem wrażenie, że właśnie oglądam absolutny klasyk, wybitne arcydzieło, które dumnie "usiądzie" obok moich ulubionych filmów, czyli Pulp Fiction oraz Ojciec Chrzestny. Po skończonym seansie jednak miałem wątpliwości czy to odpowiednie grono dla tego filmu.

Kontynuacja Blade Runnera jest bardzo nierówna. Pod wieloma względami jest to film dużo większy od poprzednika (i nie mówię teraz o warstwie audiowizualnej) - oferuje większy świat, więcej wątków, więcej przemyśleń oraz bardziej skomplikowaną fabułę. I trochę nie wiem teraz co mam o tym myśleć - czy docenić, że tu dostaję więcej, niż wcześniej, czy może jednak zbesztać, bo trochę nie utrzymuje poziomu. Naprawdę nie wiem.

Najnowszy Blade Runner nie nudzi. Bałem się tego trochę, gdyż widziałem parę razy porównania do "Odysei Kosmicznej" (która autentycznie jest długo za długa). Ale nie, nie wynudziłem się. Film nie jest też ubogi w dialogi (inna sprawa, że ich poziom niekiedy mógłby być lepszy). Blade Runner otweira wiele wątków (nie wszystkie zamyka ostatecznie) przez co ma się wrażenie, że ogląda się długi film, ale gdy pojawiają się napisy końcowe... "serio? to już koniec?".

Zastanawiam się czy nowy Blade Runner bardziej zagrał mi na emocjach, niż pierwsza część i nie wiem... Z jednej strony mamy parę rewelacyjnych scen, które zapadną nam w pamięć, ale z drugiej strony... żadna z nich nie dorównuje "łzom w deszczu". Może moje odczucia poniekąd wynikają z chronologii filmowej - monolog Roya był pięknym zakończeniem filmu, a druga część pod tym względem próbuje (nieco nieudolnie zresztą) wejść na poziom poprzednika. To niestety nie wyszło. A zakończenie to chyba najważniejsza część filmu. Decyduje o końcowej ocenie, ostatecznych emocjach. A tutaj jest zawód, choć też nie moge powiedzieć, że było złe. Może to przez tą wstawkę muzyczną mam takie odczucia.

Koniecznie trzeba dodać, że choć fabuła jest rozbudowana to i tak mamy tutaj za dużo scen podanych na tacy. O ile bardziej doceniłoby się kunszt scenarzystów, gdyby długo po opuszczenie kina łączylibyśmy wszystkie wątki w jedną całość. Film niestety pod tym względem jest dość prosty, choć i tak daje do myslenia.

Wspominałem już, że ten film jest majstersztyykiem wizualnym? Wszyscy to powtarzają to i ja to powtórzę - warto wybrać się do kina choćby dla tej jednej rzeczy. A Muzyka? Nie da się jej chyba lepiej opisać, niż takim prostym stwierdzeniem - "daje radę".

Najnowszego Blade Runnera oceniam na 9/10. Jest to wybitny film, dopracowany może nie do granic doskonałości, ale trudno nie docenić roboty reżysera. Jest to produkcja też unikatowa -zobaczymy w niej parę rzeczy (czy też wątków), które nigdy wcześniej w kinie nie widzieliśmy. I tak, ten film jest perełką. Ja z pewnością do niego wrócę jeszcze nie raz. Ale jednak - wymogi blockbusterowego kina uniemożliwiły wejście tego filmu na ten najwyższy poziom.