Jednak nie... "Blade Runner 2049" posiada piękną stronę wizualną, całkiem przyzwoitą muzykę i... niewiele więcej. Postacie nieszczególnie zapadają w pamięć, dialogi to zwykła, mdła paplanina, bądź też sposób aby wszystko widzowi łopatologicznie wyjaśnić (przecież widz głupi i nie ma tutaj miejsca na subtelności), wątek "miłości" K z androidem jest do bólu nijaki, a motyw z całą tą rewolucją to jakaś pomyłka (chyba producenci kazali ją na siłę wcisnąć - bo trzecia część). Produkcja nie budzi większych emocji, porusza problemy, która pierwsza cześć już poruszała i to w nieporównywalnie lepszy sposób.
Początkowo cieszyłem się, że film będzie długi i powolny. Problem w tym, że taki obraz również trzeba umiejętnie stworzyć. Zapchanie go łopatologicznymi, mało interesującymi tekstami, "natchnionymi" monologami, rozwleczonymi, ckliwymi wątkami nie zrobi jednak dobrego filmu. Pierwszy "Blade Runner" znakomicie wszystko wyważył i powstało dzieło absolutnie mistrzowskie, czarujące swoim poetyckim klimatem. Kontynuacja jedyne co robi, to na siłę wrzeszczy - "Jestem Blade Runner! Patrz, origami! Patrz, jaki jestem powolny! Patrz, jakie mam głębokie przesłanie o ludzkiej naturze! Patrz, retrospekcja! Łoooo ja cię... patrz jaki monolog i do tego cytat z Pisma Św.! Och, jaki jestem wspaniały!". Ów wrzask to jedyne co po nim pozostaje. Nowy "Łowca..." to film wymuszony, niepotrzebny. Dobrze, że zawsze można wrócić do wysmakowanego arcydzieła jakim jest pierwsza część.