Carandiru
2003
- Podstawowe informacje
- Opinie i Nagrody
- Multimedia
- Pozostałe
powrót do forum filmu Carandiru 
ocenił(a) film na 8 
użytkownik usunięty
Już na samym poczatku w tym więziennym świecie, mieszkaniu zboczeńców, morderców, złodziei, wyrzutków społeczeństwa, nie pasuje nam ten ład. Tu strażnicy żyją w jakiejś swoistej zgodzie z więźniami. Oni sami tworzą własną wspólnotę, własne społeczeństwo z zasadami, nagrodami i karami. Respektują te ograniczenia z szacunkiem, tak jakby ze świadomością, że jest to jedna z niewielu możliwości zachowania jakiegoś porzadku w tym "piekle na ziemi".
Czy bohaterowie, których poznajemy są źli? Właściwie to... budzą sympatię. Są ludźmi. Kochają, tęsknią, żałują. Nawet sam świat Carandiru - mimo brudu, przeładowania i nędzy - tętni jakimś pozytywnym życiem; są rozgrywki piłkarskie, spięcia rozstrzygane przez jednego człowieka, kierujacego sie kodeksem więziennym, przyjaźnie i pakty o śmierć i życie. I kiedy wydawać by sie mogło, że ci ludzie, z gruntu przesyceni złem, jednak pragną normalnego, sprawiedlwiego życia, kiedy juz przekonują nas, że można ich lubić, że nie trzeba spisywać na straty... wtedy dochodzi do tragedii.
Czy to źle, że chcieli być traktowani jak ludzie? Oni odpokutowali swoje winy - zaczeli respektować prawo, szanowali dyrektora i lekarza, nawet siebie nawzajem, chcieli po prostu odbywać karę w godnych warunkach. I przypłacili to życiem. A to życie odebrał im ktoś, kogo "obowiazkiem" jest być dobrym.
Bo w "Carandiru" swoista dobroć wieźniów miesza się z ich winami, brak zasad z niepiśmiennym kodeksem etycznym, ofiary z oprawcami, dobro ze złem. Tu nic nie jest pewne. Tu wszystkie nasze stereotypy zostają odwrócone do góry nogami. Tu wszystko miesza się z wszystkim. Tak jak krew z białymi jak śnieg mydlinami.
"Carandiru" ma niezwykłą siłę, niezwykłą moc. Opowiada historię prawdziwą, ale tak jakby znajduje w niej również coś filmowego. Polubiłam skazanych, tych w gruncie rzeczy zagubionych ludzi, których przez tak długi czas więzienne życie uczyło moralności, sprawiedliwości, zasady przewinienie-kara. I którzy później sami stali się ofiarami. Bo ten, kto miał tej moralności strzec, nie miał żadnych zasad.
Jestem najzwyczajniej w świecie zachwycona.
W sumie dobrze ujęte, mi też bardzo podobał się "Carandiru". Właśnie to na co zwróciłem uwagę, to że każdy ze skazanych miał swoją historię. Reżyser przedstawił ich jako zwykłych ludzi, którzy pokutują za swoje grzechy. Ich życie toczy się więziennym rytmem, do czasu zamieszek. Dla mnie mocne 8/10.
Nusia bardzo ładnie napisała. Zgadzam się totalnie.
Ale Pablos [http://www.filmweb.pl/topic/353567/Miasto+Boga+2.html] słusznie zwrócił uwagę na groteskę w tym filmie. Współczucie i politowanie mieszało się (na szczęście tylko momentami) z rozbawieniem i żenadą. Nie przypuszczałam, że akcja osadzona w więzieniu może być tak zabawna i przyjemna!
Hedonist-nie uczyłeś się jeszcze historii starożytnej czy WOSu? Prawo może mieć formę ustną, czyli niezapisaną. To miała na myśli autorka wątku. Poszukaj, doczytaj i nie czepiaj się nic nie wnosząc do tematu.
Ja się zastanawiam, po co ten oddział szturmowy tam w ogóle wkroczył. Jakoś pomyślałam, że mogli pozwolić więźniom wymordować się częściowo wewnątrz, wkroczyć po 3 dniach i posprzątać. Przecież nie uciekną;> A sami by zrobili wewnętrzną czystkę i od razu zmniejszyliby liczebność.
To więzienie zostało ukazane na stopie przyjacielsko-rodzinnej. Panowała tam taka miła atmosfera, ba!- nawet uporządkowana pokojowo. Końcowa scena stłumienia oporu już bezbronnych więźniów jest wiec o tyle wzbudzająca niesprawiedliwość, ze -jak zauważyła Nusia-zdążyliśmy się z nimi zapoznać,zrozumieć, polubić.
Niepisany kodeks moralny więźniów wydawał się być bardziej słuszny niż ten formalny-szturmowców. To budzi w widzu poczucie niesprawiedliwości i zaangażowanie emocjonalne.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
