Nie powiem, że nie. Film dobry, nawet bardzo, piekne ujęcia, szczególnie malarskie, obraz w obrazie. Pomysł zaczerpnięty od Russela, by namieszać dla własnych potrzeb duchowych w biografii kogoś wybitnego. Porównanie siebie (czyli Jarmana) do wyprzedzającego epoke mistrza malunku wzorowe. Całość jednak, właśnie, z całością u Jarmana zawsze jest problem. Muzyka wybitna, obrazy super, wspomnienia i słowa umierającego boskie, szczególnie ujeła mnie scena, gdy mały mistrz przebrany za aniołka wchodzi ze swoją pierwsza homoseksualną miłością do pomieszczenia gdzie widzi obraz przedstawiajacy śmierc jego jako Jezusa, zniszczony przez kościół wielki artysta tak samo jak Jezus został ubityPorównanie wiec do Jezusa jest również bardzo mistrzowskie, porównanie do wyprzedzania epoki, ukazane tez w pewnych elementach scenografi dajace znac o wyprzedzeniu. I pod tym wzgledem jest arcydziełem, ale zabrakło znowu duchowości, motywacji, czegoś tu nie było, film za mało wymowny, w rękach Jarmana coś jest (niedojrzałego, albo dojrzałego) co psuje jego owoc pracy i nie nadaje mu oczekiwanego kształtu. Mimo to nie można przejśc obok jego twórczości obojętnie, jego niepokój, który sam starał sie tworzyć, niszczył go samego i jego dzieła, ale najwazniejsze ze te dzieła zostały...