Czy morał z tego filmu taki: kobieto, nie walcz, i tak nie uda ci się nic osiągnąć? Albo: nikczemność zawsze zwycięży? Lub: okrutnego władcę ciężko pozbawić władzy?

Wizualnie film piękny, ale tragiczny, smutny i przygnębiający. Nie ma w nim cienia nadziei, tylko śmierć, zniszczenie i pragnienie zemsty. Chciałoby się krzyknąć, oglądając końcową scenę filmu: zabij go, chłopcze, teraz masz okazję! A tu nieee, człowiek honorowy sam podcina sobie gardło. Zostawia truciciela na tronie, a matkę na rychłą śmierć.

Spodziewałam się bardziej przewrotnej intrygi cesarzowej, a okazało się, że ona nic nie mogła zrobić, tylko się miotała pomiędzy synem, a kochankiem, względnie mężem. Była kukłą na pokaz, chociaż to dzięki małżeństwu z nią cesarz został cesarzem.

A już scena kulminacyjnej bitwy była niedorzeczna. Przykra, bo twórcy zafundowali widzom masowe masakrowanie przeciwnika, niedorzeczna, bo raczej przypominająca fantazje fana gier komputerowych, który osiągnął najwyższy poziom zaawansowania i zmiana z powierzchni ziemi zastępy mniej doświadczonego gracza. I niby skąd w pałacu wzięła się tak liczna armia? Gdzie ci żołnierze spali, co jedli? Lepiej nie zadawać dalszych pytań.

Ktoś mógłby powiedzieć, że to przecież konwencja umowna, że nie chodzi o realizm, tylko widowiskowość. No tak. Ale widowiskowych filmów mamy ostatnio bardo dużo, olśniewają kolorami i scenami walk (zwłaszcza chińskie produkcje), ale nie pozostawiają wrażenia, że się zobaczyło historię ludzi, tylko, że się zobaczyło historię tworzenia efektów specjalnych. A jeśli przesłaniem tego filmu jest chęć pokazania, jak okrutny władca z uśmiechem na twarzy niszczy swoją rodzinę w imię własnej osoby - bardzo życiowe - to to jest tak przykre, że aż nie do wytrzymania. Oglądając film czekałam, aż stanie się coś radosnego, ale nic takiego się nie stało i wyszłam z kina rozczarowana.