Trzeci po "Planecie małp" (1968) i "Zardoz" (1974) film opisujący dystopijny świat w innej, bliższej nam poetyce. Oczywiście wcześniej był wstrząsający w swej wymowie "Ostatni brzeg" (1959) i mocno wiktoriański "Wehikuł czasu" (1960), jednak to "Chłopiec i jego pies" przetarł szlak dla "Mad Maxa", "Cyborga", czy "Ucieczki z Nowego Jorku". Oglądany niemal po 50 latach trochę śmieszy, chwilami nudzi, jednak nie sposób nie podziwiać odwagi twórców, którzy zdecydowali się na tak znaczną jak na owe czasy dawkę perwersji, seksizmu i (na szczęście wówczas nieistniejącą) niepoprawność polityczną. Z całą pewnością cynizm ostatniej sceny szokował ówczesnych widzów, co więcej - podejrzewam, że gdyby film nakręcono dzisiaj, to przed kinami byłoby więcej pikiet feministek i różnej maści "oburzonych", niż w czasach "Skandalisty Larry Flinta" i "Ostatniego kuszenia Chrystusa". Zresztą, nie sądzę, aby ktoś odważyłby się zekranizować to opowiadanie Harlana Ellisona zgodnie z przesłaniem tekstu.
Na szczęście wtedy dało się i dlatego dziś możemy cieszyć się jedną z nielicznych przeniesionych na ekran perełek tego pisarza, a jeśli w czasie projekcji zaczniemy się nudzić, to przypomnijmy sobie datę realizacji i fakt, że była to jedna z pierwszych ról Don Johnsona.