Musicale zawsze mnie męczyły. Głośne, rozbuchane, zwykle stawiające na formę, a nie na treść, męczące po n-tym występie wokalno-tanecznym. I tym razem spodziewałem się prostej historii, dziewczyna spełnia swoje marzenia na scenie jazzowej, a ja mam śledzić jej losy i przy okazji tupać sobie nóżką. Jakże się myliłem!
Kolejny przewidywalny american dream kończy się wraz z głośnym i medialnym morderstwem, które jest jedynie preludium do drogi na sam szczyt splendoru i sławy w rytm niesamowitych jazzowych występów w wielkim surrealistycznym show. Jawa miesza się ze wyśnionymi marzeniami, a cały film można porównać do klubowego występu - zaciera się granica między prawdziwymi wydarzeniami a kolejnymi występami.
To jak to wszystko jest zainscenizowane i wymyślone to jedno, ale to jak wiele ten film ma przy tym treści do zaoferowania to sztuka. Femi kino więzienne i wyśpiewane zbrodnie, american dream w towarzystwie skandali, chciwych prawników i zadymionego cygarami Chicago, pojedynek taneczno-wokalny na sali sadowej i wielkie show na oczach pismaków, ławników i gawiedzi. Można tak wymieniać jeszcze długo, angażując w to wyliczanie dramat męża Roxie, motyw walki z przestępczością w ówczesnym Chicago czy nawet krytyki zachłannych mediów.
A jak to jest zagrane! Zeta to po prostu zimna sucz i nie powinna za ten występ zgarnąć aż takiej nagrody. Za to Renee i jej rola balansująca między słodką idiotką a spragnioną sukcesu bycz to chyba jeden z lepszych występów w jej karierze. A co wyprawia Gere, znany mi do tej pory z ról ciasteczka ze zmrużonymi oczami z filmów dla matek i córek! Facet nie tylko bawi się swoim emploi ciepłego amanta, ale udowadnia, że ma talent do grania w musicalach.
Prawdopodobnie gdyby nie finałowa scena to aż tak nie doceniłbym tego filmu. Oto dwie wyuzdane, mordercze i twarde kobiety tańcem zwycięstwa koronują swoje zmagania z Chicago, wbijają szpilę w moralność społeczeństwa używając rekwizytów - karabinów maszynowych i tym samym stawiają pomnik wszystkim damom, które nadal wierzą w american dream. Miliony żarówek, cekinowe sukienki, roztańczona i szalona kamera rodem z teledysków, Velma i Roxie na scenie. Tak, to była magia kina.