I jestem pod wrażeniem Dakoty. Jak na razie wykreowała tak sympatyczną mądralińską, jakby faktycznie całe życie siedziała w El Paso z ochroniarzami. Gra nie tylko dialogiem, ale także - jak dorosły - wzrokiem, mimiką, gestami. Bardzo naturalnie gra w tym filmie. Czemu w polskich produkcjach po dzieciach widać, choćby były super w swojej roli, że grają, a taka Dakota jest tak dojrzała i swobodna na planie? Ja wiem, że talent i tak dalej, ale albo w Hollywood daje się dzieciom większą swobodę, żeby same kreowały swoją postać jak chcą, albo może przeciwnie - reżyser pilnuje, żeby było zgodnie z jego zamysłem, żadnego udawania, że kręcenie filmu to zabawa i przygoda, tylko praca, praca i jeszcze raz praca. Coś z tego musi być, że efekt jest TAKI. To nie pierwsze moje odczucia tego typu, związane z grą aktorów dziecięcych. Kurczę, nawet w Bollywood jak się dziecko gdzieś tam przewinęło, to człowiek nie czuł, że ogląda film, tylko dziecko w swoim żywiole. A u nas niby fajnie, ale czujemy różnicę. Weźmy pierwszy z brzegu serial "Rodzina zastępcza" - Filip był super (chociaż były momenty przeszarżowane albo niedograne), ale pozostała czwórka już potrafiła mocno odbiegać od świetnych rodziców, sąsiadów, Jadzi, posterunkowego. Nawet pani Mrozowska nie zawsze trzymała poziom.
Takie przemyślenia mi się włączyły po obejrzeniu kilku minut z Dakotą.