Jeżeli miałbym określić 'Daleko od nieba' jednym słowem to WIELOPOZIOMOWY brzmiałoby najlepiej. Chociaż i ono nie oddaje wszystkich odczuć jakie kłębią się po projekcji w głowie. Patrząc na film nie można nie zauważyć jego jesiennej kolorystyki, gdzie samochody, suknie, wystroje wnętrz, nienaganne makijaże, wszechobecną życzliwość i uśmiech - wszystko olśniewa i zachwyca. Każdy znajduje swoje miejsce w świecie, szczęście rodzinne, miłość życia oraz przyjaźnie aż po grób. Film pokazuje, że jest możliwe stworzenie Nieba na ziemi. Pozostaje tylko jeszcze jedno określenie na dopełnienie tego jakże malowniczego obrazka - sztuczność. Chcąc osiągnąc takie niebo należy ulec stereotypom i konwenansom nałożonym przez społeczeństwo. Mężczyzna czuje się spełniony jedynie wtedy, jeżeli ma wysoką posadę, poważanie wśród kolegów z pracy oraz czekającą na powrót żonę z kapciami i obiadem oraz dwojgiem dzieci (chłopca i dziewczynkę - nie za dużo nie za mało). Kobieta jako dodatek mężczyzny powinna zawsze olśniewać swoją osobą (strój, makijaż, fryzura), dbać o dom i ogród, w wolnych chwilach uczęszczać i wspierać instytucje charytatywne. Krótko mówiąc ma być dla wszystkich życzliwa, wyrozumiała, skromna i...często się uśmiechać. Każdy powinien swoim zachowaniem być wzorem dla innych - nie nadużywać alkoholu, nie przebywac w podejrzanym towarzystwie, przestrzegac prawa. Jednak to co powinno być najważniejsze w zdobywaniu szczęścia to całkowite zatracenie własnej osobowości. Wolna wola i uleganie chwilowym zachciankom jest nie zalecane, a wręcz wielce szkodliwe . Nie przestrzeganie powyższych zasad może obruszyć kamyk będący przyczyna lawiny nieszczęść, z których nie wyciągną cię twoi, jak ci sie do tej pory wydawało, najlepsi przyjaciele. Pozostaniesz sam ze swoim bólem i nieszczęściem.
Tak okazjonalnie i pięknie prezentuje się świat zewnetrzny. A co ukazuje nam wnętrze. Z pozoru i ku przerażeniu okazuje się, że ludzie sami zgotowali sobie to 'niebo' i zgadzają się zasady w nim rządzące. Jednak wkrótce okazuje się, że to wszystko jest tylko ułudą i prawdziwe życie znajduje się gdzieś poza miastem, poza własną rodziną, poza granicami własnej powłoki. Mąż dostaje załamania nerwowego i zaczyna... płakać, a żona odczuwa po raz pierwszy duchowe porozumienie w rozmowach i chwilowe szczęście z czarnoskórym ogrodnikiem I nawet jako jedyna w knajpce dla czarnych czuje się mniej skrepowana (jeśli wogole) niz przydrożnym barze 'dla białych'.

Wspaniała jest scena gdy bohaterka grana przez Julianne Moore wraz ze swoim ogrodnikiem oglądają abstrakcyjny obraz i tłumaczą sobie sens istnienia tego rodzaju sztuki. Czy ten obraz nie jest określeniem wewnęrznych marzeń bohaterów? Pragnieniem zaburzenia całego ładu i wołaniem o odrobine chaosu? Myśle, że podobnie można odbierać film Haynesa. Cała strona wizualna ma być eksperymentalnym płótnem, na który patrzymy i oceniamy jak 'nowoczesna sztuka redukuje wszystko do kształtów i kolorów'. Bo przecież oglądamy banalnych bohaterów, z ich banalnymi problemami, a wszystko to zostaje okraszone banalnym finałem. Kilka osób na forum stwierdziło, żę nie jest w stanie identyfikować się z bohaterką graną przez Julianne Moore. Może ta zamierzona sztuczność przesłania nam rodzące się w niej uczucia, a może postać ta miała taka być: pusta i sztuczna, ale czy banalna? Oglądamy film i poprostu wiemy czy nam się podoba czy też nie. Można go odczytywać na wielu płaszczyznach, jako opowiastkę: o pustce w społeczeństwie, o problemach tolerancji seksualnej i rasowej, czy poprostu o niespełnionej miłości. Jednak 'Daleko od nieba' nie kończy żadnego z tych wątków...pozostawia bohaterów w przeświadczeniu o ich bezsilności, a widza ze smutkiem na twarzy... Najprostrze pytania o sens życia czy zredukowanie wszystkiego do 'kolorów i kształtów', okazują się w rzeczywistości brutalną prawdą o nas samych i stają sie zarazem największym wyzwaniem.