Najnowszy film Jana Jakuba Kolskiego,jednego z najbardziej ekspresjonistycznych,polskich reżyserów, razi swym dość pretensjonalnym podejściem do tematu.Film ten nijak nie pasuje do wcześniejszych osiągnięć twórcy Jana.Po pierwsze:Jest nudnawy.Warstwa wizualna nie została dobrze osadzona w fabule.Po drugie:Jest słaby.Przede wszystkim,zubożony o aktorstwo.Proszę mi wytłumaczyć,dlaczego tym razem w rolę Barbary nie wcieliła się Grażyna Błęcka-Kolska? Przecież to wymarzona kreacja właśnie dla niej.Barbara - kobieta pełna sprzeczności,doświadzczeń życiowych,rozterek moralnych i uczuciowych w wykonaniu Doroty Langowskiej wypada blado,nieciekawie stoi gdzieś na uboczu,a przecież powinna być centralną postacią filmu,bo to z jej dramatem obok losów Reginy widzowie najbardziej się utożsamiają.Również mglisto zagrał Bartek Opania.O ile już w "Historii kina w Popielawach" jego rola była dopasowana do postaci,to w "Daleko od okna" na jego miejscu widziałbym raczej Krzysztofa Majchrzaka.Kreację Dominiki Ostałowskiej zostawiłem na koniec-powiem krótko:Tak teatralnej aktorki grającej filmie Kolskiego jeszcze nie widziałem.No i po trzecie:Miałem wreszcie możliwość porównania osiągnięć naszej rodzimej kinematografii ze słynną czeską szkołą,ponieważ podobny filmem do "Daleko od okna" jest obraz Jana Hrebejka "MUsimy sobie pomagać" pokazywany na ostatnim festiwalu Warszawskim.Na tle tegoż obrazu film Kolskiego wypada dość blado,stając się tylko życiową opowiastką,jakich nakręcono tysiące w obecnych czasach a zatytułowane pod ogólnym tytułem "Okruchy życia".W całym tym filmie nie zawiód tylko Lorenc no i wspaniały operator zdjęć,dający chociaż namiastkę "standardowych" klimatów Kolskiego.