Nietypowa ilustracja ludzkiej zawiści, interesowności, złośliwości i egoizmu. Opowieść o tym, jak ciężko ludziom znieść świadomość, że ktoś się może wyróżniać, ale z tej swojej odmienności nie korzystać. Miejscowa społeczność nie może nic uszczknąć dla siebie z faktu obecności wielbłąda i to doprowadza ją do szału. "Duże zwierzę" kojarzy mi się z "Dogville", gdzie też mieszkańcy miasteczka przyznali sobie prawo do decydowania i dysponowania czyimś życiem. Grace w dobrej wierze proponuje swoją pomoc, której - jak mieszkańcy twierdzą - nikt nie potrzebuje. Z czasem okazuje się, że ta niepotrzebna pomoc staje się pomocą absolutnie niezbędną i z Grace robi współczesną niewolnicę. Wszędzie tam, gdzie ludzie dostrzegą szansę i możliwość wykorzystania kogoś, zrobią to do samego końca i bez mrugnięcia okiem. "Duże zwierzę" opowiada o sytuacji, w której ludzi irytuje fakt, że Sawicki temu potencjalnemu ciągnięciu korzyści się opiera. Jak to? Dlaczego? Nie chce pomóc biednym sąsiadom? Sam, o zgrozo, nie chce zarobić? Po co bezproduktywnie trzyma takie dziwactwo? Dzieciom nie pozwala nawet się pobawić, egoista jeden! O, już my mu pokażemy jak to jest sprzeciwiać się uczciwym bogobojnym obywatelom! Trzymać takie duże egzotyczne zwierzę i nie podzielić się z bliźnimi! Ośmielić się być innym i mieć w nosie cały świat. To grzech niewybaczalny.

Bardzo dobre społeczno-psychologiczne kino. Jestem pozytywnie zaskoczona tym bardziej, że polskie filmy zazwyczaj albo mnie nudzą, albo irytują. Stuhr po rewelacyjnych "Historiach miłosnych" zawiódł w malkontenckiej, przerysowanej "Pogodzie na jutro", a tutaj to znów ten sam refleksyjny, zadający poważne pytania i nieudzielający banalnych odpowiedzi reżyser.