No cóż myślałem, ze film zgarnie pochlebne recenzje, jezeli wogole zgarnie (mam tu na myśli oczywiście to forum). Zawiodlem się w pewnym stopniu na kilku osobach, ale trudno... "Duże zwierze" to prosto opowiedziana historia, w prosty sposób zrealizowana, z prostym przeslaniem. Mimo to ludzie na siłę chcą doszukiwać sie w nim alegorii do czasów PRL-u, ale ja mówie: PO CO !! To co jest siłą tego filmu to jego uniwersalizm, nawet jeśli opowiadanie i scenariusz powstaly 30 lat temu. Chociaż mają do tego pełne prawo. Dlatego ja też pozwole sobie o swoją interpretacje. Dla mnie film ten jest odzwierciedleniem dzisiejszego stanu kinematografii polskiej. Pan Sawicki i jego żona - to ludzie kultury i poczucia prawdziwej sztuki (śmialo można zaliczyc p. Stuhra), wielbłąd to film "Duże zwierze", a miesteczkowi mieszkancy to cała Polska. Wystarczy te elementy powstawiac do przeslania filmu i calosc nabiera innego znaczenia. Na pierwszy rzut oka wydawaloby sie, ze smutnego i pesymistycznego skoro tak sie potoczyly losy bohaterów. Jednak ja zauważyłem przebłysk nadziei. Jest w filmie postać, która jest inna niz wszystkie - mam tu na myśli młodą kobiete pracującą z Sawickim w banku. Jest ona symbolem wrażliwości i zrozumienia, a jednocześniem nadzieją, ze w tak wrogiej i fałszywej społeczności można jeszcze spotkać Człowieka. Smutna jest jednak scena, gdy ta kobieta na festynie podchodzi do głownego bohatere, ktory wlasnie w tej chwili stracił ulubieńca i widzimy jak bedąc jedną z wielu podchodzących ludzi (pamietajmy jednak o jej nastawieniu do calej sprawy) chce pokrzepic go i pocieszyć GDY W TYM MOMENCIE IMPERTYNENCKO PODCHODZI DO Sawickiego przedstawiciel rady miejskiej ubolewając nad całym zajściem (oczywiście !!:(( ) i jednocześnie prubójący wykorzystać go dla wlasnych celów prosząc go głosy poparcia jego współpracowników w nadchodzących wyborach. Smutne jest to, że dobrzy ludzie nie mający odpowiedniej siły przebicia, nieśmiali nie potrafią sie odnaleźć w tłumie i zrozumieć nawzajem, bo skutecznie są odciągani przez tych, ktorzy pędzą za sukcesem bedąc ślepymi na ludzkie nieszczęśćie. Mam jednak nadzieje, ze p. Stuhr ma w sobie siłę i nie pozwoli nam długo czekać na swój kolejny film, bo szkoda by było, gdyby zaszył sie w swoim ZOO...