O czwartym już filmie Jerzego Stuhra postaram się wypowiedzieć krótko.
Poezja życia, spokój i radość z samego faktu cieszenia się, czy posiadania czegoś więcej niż inni- to jedyne zalety płynące z obrazu pt. "Wielbłąd". Dalej pozostaje nam już tylko pasmo niekonsekwencji i pozornej zgody na nietolerancję ludzi wobec wszystkiego co odmienne, nieschematyczne, dziwne...
Podczas projekcji miałem nieodparte wrażenie, że Stuhr chciał koniecznie zrobić coś wielkiego ze scenariusza wielkiej postaci kina i przyjaciela jego samego- Krzysztofa Kieślowskiego.
Weżmy autora pomysłu, czyli Kazimierza Orłosia i jego książkę 'Wielbłąd'. Strącony przez cenzurę komunistyczną do Hadesu jakiejkolwiek kariery, co w latach '70 było bardziej wyróżnieniem dla środowisk twórczych niż karą. Ale do rzeczy: Nonkonformista Orłoś "walczy" z komuną, nowoczesny Stuhr-wódz wojsk polskiej kinematografii 'głębokiej' przenosi go w czasy...no właśnie jakie? Jeśli lata '60, to niekonsekwentnie ('policja')a jeśli ta sama myśl ma być ponadczasowa, nie sprawdzi się. To co było już nie wróci, ludzie bardzo szybko przyzwyczajają się do demokracji, a martwienie się, że państwa Sawickich nikt nie rozumie jest raczej zabawne niż smutne.
Niestety nie widziałem w tym filmie żadnych powodów do fascynacji, nie potrafię przełożyć sytuacji 'z wielbłądem' na brak tolerancji opinii publicznej, ani na zło komuny...to już było!
U Stuhra można wesoło myśleć o świecie, stabilności nikt nam nie odbierze, konsekwencja i tak nas dopadnie (w ciemną noc). Póki co miejmy nadzieję i zbudujmy "innemu" meczecik...będzie mu cieplej...

Vlad-Kraków 2000